Μίλα τους για σένα: Γιατί τα παιδιά χρειάζονται να γνωρίσουν τον αληθινό σου εαυτό

Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να ρωτάει τα παιδιά «πώς πέρασες σήμερα;» χωρίς ποτέ να πεις πώς πέρασες εσύ; Οι περισσότεροι γονείς έχουμε μάθει να ρωτάμε, να ακούμε, να συμβουλεύουμε, αλλά σπάνια να μιλάμε για τον εαυτό μας. Μας φαίνεται ότι η γονεϊκότητα είναι μια δουλειά υπηρεσίας, όχι μια σχέση με αμοιβαιότητα. Κι όμως, αν δεν μας γνωρίσουν πραγματικά, αν δεν ακούσουν τις ιστορίες μας, τα παιδιά μας μαθαίνουν έναν γονιό-ρόλο, όχι έναν άνθρωπο.

Όταν δε μοιράζεσαι, το παιδί σου μαθαίνει να μη μοιράζεται

Οι σχέσεις χτίζονται με αποκάλυψη, όχι με τελειότητα. Αν θέλεις το παιδί σου να σου ανοίγεται, πρέπει να το διδάξεις με το παράδειγμα σου. Όταν λες «κι εγώ δυσκολεύτηκα σήμερα» ή «κι εγώ φοβόμουν κάποτε να μιλήσω μπροστά σε κόσμο», του δείχνεις ότι το να είσαι ευάλωτος δεν είναι αδυναμία, είναι θάρρος. Οι γονείς που μένουν κρυμμένοι πίσω από την εικόνα του «πάντα ψύχραιμου» δασκάλου, μεγαλώνουν παιδιά που φοβούνται να δείξουν την αλήθεια τους. Και κάπως έτσι, δημιουργείται απόσταση αντί για οικειότητα.

Οι ιστορίες σου είναι η κληρονομιά σου

Τα παιδιά αγαπούν τις ιστορίες, όχι τα κηρύγματα. Πες τους πώς γνώρισες τον άνθρωπο με τον οποίο έκανες οικογένεια, ποιο ήταν το αγαπημένο σου μέρος όταν ήσουν παιδί, ποια αποτυχία σε έκανε πιο δυνατή. Οι μικρές αφηγήσεις είναι η γέφυρα που ενώνει τις γενιές. Μέσα από αυτές μαθαίνουν ποιοι είμαστε και γιατί επιλέγουμε ό,τι επιλέγουμε. Αν δεν μοιραστείς τη δική σου ιστορία, θα τους λείπει ένα κομμάτι από τη δική τους. Και αν νομίζεις ότι δεν ενδιαφέρονται, περίμενε να δεις πώς σε κοιτάνε όταν αρχίζεις να λες «θυμάμαι μια φορά που ήμουν στην ηλικία σου…».

Μην προσποιείσαι ότι ήσουν πάντα σωστός

Η ανάγκη να δείχνουμε δυνατοί μάς κάνει να αφαιρούμε το πιο σημαντικό: την ανθρώπινη πλευρά μας. Όμως τα παιδιά δε χρειάζονται τέλειους γονείς, χρειάζονται αληθινούς. Πες τους πότε ένιωσες ντροπή, πότε λύγισες, πότε δεν ήξερες τι να κάνεις. Μόνο έτσι θα μάθουν ότι τα λάθη δεν είναι καταστροφές αλλά σταθμοί. Όταν ακούνε πως κι εσύ είπες κάποτε κάτι που μετά μετάνιωσες ή ένιωσες φόβο πριν κάνεις ένα μεγάλο βήμα, καταλαβαίνουν πως το θάρρος δε σημαίνει απουσία φόβου αλλά την επιλογή να συνεχίζεις παρ’ όλα αυτά.

Οι αναμνήσεις σου δίνουν ρίζες στα παιδιά

Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, η προσωπική σου ιστορία τους προσφέρει σταθερότητα. Όταν μιλάς για τους γονείς σου, τους παππούδες, τις αξίες και τα όνειρά σου, τους δίνεις ένα πλαίσιο ταυτότητας. Μαθαίνουν ότι ανήκουν κάπου, ότι προέρχονται από ανθρώπους με ατέλειες αλλά και δύναμη. Και το πιο ωραίο; Οι ιστορίες σου γίνονται το νήμα που τους συνδέει με σένα όταν μεγαλώσουν. Θα θυμούνται εκείνο το βράδυ που τους είπες πώς ήταν η πρώτη σου δουλειά ή πώς ένιωσες όταν γεννήθηκαν.

Το να μιλάς για σένα δεν είναι εγωιστικό, είναι δώρο. Είναι ο τρόπος να τους δείξεις πως έχεις φωνή, συναισθήματα και διαδρομή. Μέσα από τη δική σου ευαλωτότητα, μαθαίνουν να εμπιστεύονται τη δική τους. Οπότε, την επόμενη φορά που σε ρωτήσουν «μαμά, πώς ήσουν εσύ μικρή;» μην αλλάξεις θέμα. Πες τους. Ακριβώς έτσι αρχίζει μια αληθινή σχέση: με ιστορίες, χαμόγελα και εκείνη τη σιωπή που δείχνει πως κάποιος άκουσε κάτι που θα θυμάται για πάντα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock