Mήπως το παιδί σου δεν τρώει;

Aρνείται να φάει και αρχίζεις να ανησυχείς. Υπάρχει λόγος ή μήπως εκείνο ξέρει καλύτερα; Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη σου δείχνει τη σωστή κατεύθυνση…
Ένα από τα συνηθισμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς είναι αυτό του φαγητού.
Η ανορεξία ή η ολιγοφαγία που παρουσιάζεται εκ γενετής ή αργότερα, θορυβούν τους γονείς και τους κάνουν να ζητούν τη συμβουλή του γιατρού με αγωνία.
Στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι ανύπαρκτο – εκτός από σπανιότατες περιπτώσεις. Τα παιδιά σπάνια είναι ανόρεχτα – είναι οι γονείς που δεν ικανοποιούνται με την ποσότητα του φαγητού που τα παιδιά καταναλώνουν.
Το παιδί παίρνει όσο φαγητό του χρειάζεται για τον οργανισμό του και τις ανάγκες του που διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Υπάρχουν παιδιά, όπως και ενήλικες, που χρειάζονται πολύ φαγητό και άλλα που είναι λιτοδίαιτα. Όλα όμως μεγαλώνουν και μάλιστα τα λιτοδίαιτα παιδιά που συνήθως είναι και λεπτόσωμα έχουν καλύτερες πιθανότητες να γίνουν υγιείς και μακρόβιοι ενήλικες.
Όταν δεν τρώει…
Το πρόβλημα της ανορεξίας είναι μάλλον πρόβλημα του γονιού που πιστεύει ότι το φαγητό είναι η υλική πραγμάτωση της στοργής και της αγάπης που νιώθει για το παιδί – όταν το παιδί δεν τρώει, απορρίπτει το γονιό και δεν δέχεται την έκφραση της στοργής του.
Το πρόβλημα αυτό μεταδίδεται στο παιδί απ’ το γονιό με την πίεση που ασκεί για να το πείσει να φάει και τη διατάραξη της σχέσης που η πίεση αυτή συνεπάγεται.
Το φαγητό είναι ανάγκη και απόλαυση μαζί κι είναι απαράδεκτο να μετατρέπεται σε λόγο σύγκρουσης, πίεσης, απειλής.
Η υπομονή, η κατανόηση και η εφαρμογή μερικών απλών ‘τρυκ’ μπορούν αν βοηθήσουν το ανόρεχτο παιδί να ξεπεράσει το πρόβλημά του.
Κατ’ αρχήν ο γονιός δεν πανικοβάλλεται ποτέ αν το παιδί του δεν τρώει. Δεν εκλιπαρεί, δεν υπόσχεται, δεν απειλεί.
Τι να κάνεις!

– Αν τα παιδί δεν θέλει να φάει, το αντιμετωπίζει με κατανόηση και συμπάθεια και του εξηγεί πως είναι ελεύθερο να μην φάει το γεύμα του αλλά να περιμένει ως το επόμενο.
– Τα ‘τσιμπήματα’ μεταξύ των γευμάτων πρέπει να αποφεύγονται καθώς και οι μεγάλες ποσότητες στο σερβίρισμα του φαγητού. Είναι προτιμότερο να ξανασερβίρουμε απ’ το να αγχώνουμε το παιδί με το θέαμα ενός πελώριου γεύματος που έχει ‘καθήκον’ να εξαφανίσει.
– Η ποικιλία του φαγητού, οι χρωματικοί συνδυασμοί, η επιλογή των αγαπημένων τροφών στις οποίες βαθμηδόν θα προστίθενται και οι λιγότερο επιθυμητές, θα βοηθήσουν το ανόρεχτο ή λιτόφαγο παιδί να αντιμετωπίσει το φαγητό σαν αυτό που πραγματικά είναι: ευχαρίστηση και όχι καταναγκαστικά έργα, ικανοποίηση μιας ανάγκης του παιδιού κι όχι επιβεβαίωση της σχέσης του με την μητέρα, ευκαιρία για χαλάρωση κι επικοινωνία κι όχι ώρα μάχης κι άγχους.
– Αν ο γονιός παύσει να ανησυχεί υπερβολικά και δεχθεί τον τρόπο με τον οποίο το παιδί αντιμετωπίζει το φαγητό σαν δικαίωμα κι επιλογή του, έχει ήδη κάνει ένα σημαντικό βήμα για τη επίλυση του προβλήματος.
– Τα παιδιά δεν πεθαίνουν από ασιτία – εκτός κι αν δεν έχουν να φάνε. Κι είναι πολύ πιο γερά όταν δεν είναι παχύσαρκα με όλους τους κινδύνους που το πάχος συνεπάγεται.
– Ο κάθε οργανισμός σοφά προγραμματίζει τις ανάγκες του και τις καλύπτει με το ανάλογο ποσόν τροφής.
Η ανορεξία γίνεται πρόβλημα μόνο όταν ο γονιός το αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο και πανικόβλητος αρχίζει να παρακαλεί, να υπόσχεται, να απειλεί, να εξαναγκάζει.
Αν ψύχραιμα αντιμετωπίσει την άρνηση του παιδιού να φάει εξετάζοντας τους λόγους κι αντιμετωπίζωντάς τους σωστά, το ‘πρόβλημα’ θα έχει βρει τη λύση του.


Read More

And More