Πώς τα παιδικά σου βιώματα επηρεάζουν τον τρόπο που γίνεσαι γονιός

Μπορεί να ξέρεις ακριβώς τι δεν θέλεις να κάνεις ως γονιός. Μπορεί να έχεις διαβάσει βιβλία, να έχεις δει σεμινάρια και να έχεις ορκιστεί πως εσύ θα τα κάνεις αλλιώς. Και όμως, εκείνη τη στιγμή που το παιδί σου πέταξε το παζλ κάτω και άρχισε να ουρλιάζει επειδή του είπες “όχι” σε μια δεύτερη σοκολάτα, ένιωσες τον εαυτό σου να φωνάζει “Σταμάτα επιτέλους”. Όχι από κακία, αλλά από κόπωση. Κι όμως, κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως η γονεϊκότητα δεν είναι μόνο το πώς φέρεσαι στο παιδί σου, είναι και το πώς βλέπεις εσένα μέσα από αυτό.

Ό,τι έζησες, το κουβαλάς (κι ας μην το θες)

Αν μεγάλωσες με “αν είσαι καλό παιδί θα…”, τότε ίσως σήμερα παλεύεις να μη συνδέεις την αξία με τη συμπεριφορά. Όσο κι αν δεν το θες, ο τρόπος που σε μεγάλωσαν διαμορφώνει την πρώτη σου αντίδραση. Εκείνη την αυθόρμητη φράση που λες πριν σκεφτείς. Αυτό δε σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένος να επαναλάβεις το ίδιο μοτίβο. Σημαίνει όμως ότι χρειάζεται να το αναγνωρίσεις. Να δεις πώς το “πρέπει να είμαι καλός για να με αγαπάνε” έχει φωλιάσει μέσα σου και πώς, άθελά σου, προσπαθείς να το μεταφέρεις και στο παιδί σου.

Δεν αρκεί να το καταλαβαίνεις, χρειάζεται να το νιώσεις

Το να ξέρεις τι είναι σωστό στη θεωρία δε σημαίνει πως μπορείς και να το εφαρμόσεις όταν είσαι κουρασμένος, αγχωμένος ή απογοητευμένος. Το πιο δύσκολο δεν είναι να μάθεις νέες τεχνικές, είναι να αποδομήσεις τον εσωτερικό σου αυτόματο πιλότο. Αυτόν που λέει “μην κλαις”, “σταμάτα να κάνεις έτσι”, “πήγαινε στο δωμάτιό σου”. Αντί να μπεις στο ρόλο του σωτήρα ή του αυστηρού καθοδηγητή, κάνε ένα βήμα πίσω. Ρώτα τον εαυτό σου “τι πυροδοτείται μέσα μου αυτή τη στιγμή”. Όταν βλέπεις το παιδί σου να ξεφεύγει, τι σε πονάει πραγματικά; Εκεί αρχίζει η δουλειά με σένα.

Μεγαλώνεις μαζί με το παιδί σου

Η γονεϊκότητα δεν είναι μια ευθεία γραμμή, είναι μια παράλληλη πορεία. Δεν είσαι απλώς ο ενήλικας που καθοδηγεί το παιδί, είσαι κι εσύ κάποιος που ωριμάζει μέσα από αυτή τη σχέση. Όσο το παιδί σου μαθαίνει να εκφράζει τα συναισθήματά του, να ζητά χώρο ή να λέει όχι, μαθαίνεις κι εσύ να μην καταπιέζεις το δικό σου παιδικό κομμάτι. Το κομμάτι εκείνο που δεν ένιωσε πως είχε δικαίωμα να κλάψει ή να φωνάξει. Και όσο του δίνεις χώρο, τόσο ξαναγεννιέσαι κι εσύ. Γιατί το να γίνεσαι γονιός είναι, τελικά, μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναγίνεις παιδί με έναν πιο αληθινό τρόπο.

Δεν υπάρχει τέλεια γονεϊκότητα, όπως δεν υπάρχει και τέλεια παιδική ηλικία. Αυτό που υπάρχει είναι η πρόθεση. Η προσπάθεια να σταθείς απέναντι στο παιδί σου όχι ως κάποιος που τα ξέρει όλα, αλλά ως κάποιος που προσπαθεί να μάθει. Όχι να το διαμορφώσεις στα μέτρα σου, αλλά να αναγνωρίσεις πως το παιδί σου είναι μοναδικό και εσύ χρειάζεται να καθαρίσεις το δικό σου εσωτερικό τοπίο για να το συνοδεύσεις. Κι αν χρειαστεί να ζητήσεις βοήθεια ή να ξαναπιάσεις το νήμα από την αρχή, κάν’ το. Γιατί το πιο γενναίο πράγμα που μπορείς να κάνεις ως γονιός, είναι να μάθεις να βλέπεις εσένα όπως θα ήθελες να σε βλέπουν όταν ήσουν παιδί.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock