Η τρίμηνη σχέση που φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή σου

Υπάρχει μια κατηγορία σχέσεων που κρατά λίγο, αλλά αφήνει ίχνος σαν να πέρασε τυφώνας. Δεν ήταν γάμος, δεν ήταν καν επίσημη σχέση, κι όμως σου πήρε μήνες να συνέλθεις. Τρεις μήνες, λίγο πάνω λίγο κάτω, που μέσα τους χώρεσες προσδοκίες, σενάρια, ένα πιθανό μέλλον και μια εκδοχή του εαυτού σου που ήταν λίγο πιο ερωτευμένη απ’ όσο θα ήθελες να παραδεχτείς. Κι όταν τελείωσε, δεν είχες ούτε δικαίωμα να πενθήσεις όπως «πρέπει», ούτε λέξεις να το εξηγήσεις. Κι όμως, αυτό το τρίμηνο σε άλλαξε. Όχι επειδή ήταν μεγάλο, αλλά επειδή ήταν έντονο.

Ο εγκέφαλος σε κατάσταση εξάρτησης

Σε μια σχέση χωρίς σαφή όρια, ο εγκέφαλός σου δουλεύει σε λειτουργία καζίνο. Μία σου δίνει, μία σου παίρνει. Λίγη τρυφερότητα σήμερα, απόσταση αύριο, ένα μήνυμα που σε ανεβάζει, μια σιωπή που σε ρίχνει. Αυτή η εναλλαγή δεν είναι απλώς ψυχολογικά κουραστική, είναι βιολογικά εθιστική. Ο οργανισμός σου μαθαίνει να περιμένει τη δόση του, τη στιγμή που θα νιώσεις ξανά επιθυμητός, σημαντικός, «διαλεγμένος». Όταν αυτό κοπεί απότομα, δεν πονάς μόνο συναισθηματικά, περνάς κάτι σαν στερητικό. Κι έτσι εξηγείται γιατί ένα τόσο σύντομο ειδύλλιο μπορεί να σε ρίξει σε άγχος, αϋπνία, εμμονική σκέψη και μια ακατανίκητη ανάγκη να ξαναδιαβάσεις παλιά μηνύματα.

Όταν μένεις κολλημένος στο ιδανικό στάδιο

Οι τρεις μήνες είναι ύπουλοι γιατί συνήθως βρίσκεσαι ακόμη στη φάση της εξιδανίκευσης. Δεν έχεις προλάβει να δεις τον άλλον βαρετό, δύσκολο ή απλώς ανθρώπινο. Δεν έχετε τσακωθεί σοβαρά, δεν έχεις απογοητευτεί από μικρές καθημερινές λεπτομέρειες. Άρα, όταν τελειώνει, δε χάνεις μόνο έναν άνθρωπο, χάνεις και μια φαντασίωση. Αυτό που πονάει περισσότερο δεν είναι τόσο αυτός που έφυγε, όσο αυτό που νόμιζες ότι θα γίνει. Ο εγκέφαλός σου συμπληρώνει τα κενά μόνος του, φτιάχνει σενάρια, ταξίδια, στιγμές που δεν έζησες ποτέ. Κι όταν όλα αυτά καταρρεύσουν μαζί, η απώλεια μοιάζει δυσανάλογα μεγάλη.

Η παγίδα του να ακυρώνεις τον πόνο σου

Το πιο επικίνδυνο σημείο έρχεται μετά, όταν λες στον εαυτό σου ότι υπερβάλλεις. Ότι δεν «δικαιούσαι» να πονάς τόσο, γιατί δεν ήταν κάτι σοβαρό. Κι έτσι δεν δίνεις χώρο στο συναίσθημα να περάσει, να καταλαγιάσει, να φύγει. Το κρίνεις, το μαζεύεις, το σπρώχνεις κάτω από το χαλί. Μόνο που ό,τι δεν επεξεργάζεσαι, μένει. Μια σύντομη σχέση μπορεί να ενεργοποιήσει βαθιά θέματα, φόβο απόρριψης, ανάγκη επιβεβαίωσης, παλιά τραύματα. Αν δεν τα αναγνωρίσεις, θα τα κουβαλήσεις στην επόμενη ιστορία, με άλλο όνομα και ίδιο σενάριο.

Στο τέλος, αυτό το τρίμηνο δεν ήταν χάσιμο χρόνου, ήταν μάθημα συμπυκνωμένο. Σου έδειξε πώς αντιδράς στην αβεβαιότητα, τι σε τραβάει, πού επενδύεις περισσότερο απ’ όσο παίρνεις. Αντί να το μικραίνεις, κοίταξέ το με ειλικρίνεια. Όχι για να μείνεις κολλημένος εκεί, αλλά για να φύγεις λίγο πιο συνειδητός. Και ναι, μπορεί να άργησες να το ξεπεράσεις, αλλά ίσως αυτό να σημαίνει ότι έμαθες κάτι που άξιζε.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock