Καλοκαίρι στο χωριό με τους παππούδες και οι γονείς νιώθουν ξανά 18 – Ισχύει;

Κάπου ανάμεσα σε χαμένα τάπερ, καλοκαιρινά φρούτα που στάζουν και “μαμά, βαριέμαι”, έρχεται εκείνη η ιερή στιγμή του καλοκαιριού που τα παιδιά πάνε στο χωριό. Παππούδες, γιαγιάδες, χωράφια, ποδήλατα και όλα εκείνα που φτιάχνουν παιδικές αναμνήσεις με γεύση καρπούζι. Κι εσύ; Εσύ μένεις πίσω. Με τον άλλον σου άνθρωπο. Τον σύντροφό σου. Εκείνον που κάποτε είχατε χρόνο να μιλήσετε χωρίς να σας διακόπτει κάποιος επειδή “έσπασε το μπλοκ με τα αυτοκόλλητα”. Αυτό το mini διάλειμμα, που στην αρχή σου φαίνεται περίεργο, γίνεται τελικά ευκαιρία για κάτι βαθιά πολύτιμο: να θυμηθείτε πώς είναι να είστε απλώς δύο.

Οι τύψεις πάνε διακοπές

Είναι λογικό τις πρώτες μέρες να νιώθεις λίγο ενοχή. Να κοιτάς το κινητό κάθε τόσο, να στέλνεις καρδούλες στο Viber, να ζητάς βιντεάκια με τις βουτιές τους. Κι εκείνα να σε παίρνουν πίσω μέσα στον ενθουσιασμό τους, με φωνές και ήχους τζιτζικιών στο φόντο. Αλλά κάπου εκεί, καθώς κυλούν οι μέρες, συνειδητοποιείς πως αυτή η απόσταση κάνει και σε όλους καλό. Τα παιδιά ανασαίνουν σε μια πιο ελεύθερη, πιο φυσική πραγματικότητα. Κι εσύ αρχίζεις να θυμάσαι πώς είναι να υπάρχεις και εκτός του ρόλου σου ως μαμά.

Το σπίτι σταματά να μοιάζει με λούνα παρκ

Ξαφνικά το πάτωμα είναι καθαρό. Το ψυγείο δεν αδειάζει μέσα σε ένα απόγευμα. Το σαλόνι παραμένει τακτοποιημένο για περισσότερες από δύο ώρες. Κανείς δεν τσακώνεται για το ποιος θα πάρει το μπλε ποτήρι. Δεν ακούγεται η λέξη “μαμά” πενήντα φορές μέσα σε μια ώρα. Και όχι, δεν μαγειρεύεις πια κάθε μέρα. Ίσως και να τρως κάτι τελείως ενήλικο — σαν σαλάτα με ρόκα ή ζυμαρικά με μανιτάρια — χωρίς να σκέφτεσαι αν “θα το φάνε τα παιδιά”. Το σπίτι σου γίνεται ξανά καταφύγιο. Και όχι παιδική χαρά υπό καθεστώς αναρχίας.

Το ζευγάρι επανέρχεται

Τι συμβαίνει όταν φύγει ο θόρυβος και μείνετε οι δυο σας; Στην αρχή υπάρχει μια αμηχανία. Λες και χρειάζεται να ξανασυστηθείτε. Αλλά σιγά σιγά ξαναβρίσκετε τον ρυθμό σας. Μιλάτε χωρίς κάποιος να σας διακόπτει. Κοιμάστε χωρίς μικρά ποδαράκια να σας κλοτσάνε. Πηγαίνετε για ποτό και δεν κοιτάτε το ρολόι. Κάνετε πράγματα μαζί, απλά και ουσιαστικά. Κι αυτή η μικρή συνθήκη, αυτή η ανάπαυλα, λειτουργεί σαν επαναφόρτιση. Γιατί όταν είστε καλά μεταξύ σας, είστε καλύτεροι και για τα παιδιά. Το “εμείς” γίνεται πιο δυνατό, πιο ήρεμο, πιο ζεστό.

Μην ανησυχείς, δεν κρατάει για πάντα. Θα γυρίσουν — πιο ψημένα από τον ήλιο, με γρατζουνιές στα γόνατα και τσέπες γεμάτες κουκούτσια από βερίκοκα. Κι εσύ θα τους ξαναπάρεις αγκαλιά με λαχτάρα. Αλλά τώρα ξέρεις πως δε χρειάζεται να νιώθεις ενοχές όταν έχεις ανάγκη για ένα διάλειμμα. Γιατί τα παιδιά δεν έχουν μόνο ανάγκη από εσένα. Έχουν ανάγκη από εσένα ήρεμη. Κι εσύ έχεις ανάγκη να θυμηθείς ότι είσαι και κάτι παραπάνω από γονιός. Είσαι άνθρωπος. Είσαι σύντροφος. Είσαι εσύ. Και κάποιες φορές, αυτό χρειάζεται απλώς λίγες μέρες στο χωριό για να το ξαναθυμηθείς.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock