Ξένια: “Ξέρω πάααρα πολύ καλά ότι πολλές θα με βρίσουν, θα με κρίνουν…”

Πριν ξεκινήσω θέλω να πω πως ξέρω πάααααρα πολύ καλά ότι πολλές θα με βρίσουν, θα με κρίνουν και ότι θα βρουν την ιστορία μου ολίγον τι “περίεργη”. Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου.

Μου συνέβη ό,τι πιο ανθρώπινο: ερωτεύτηκα. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή…

Πριν ενάμιση χρόνο (Φλεβάρης ήταν) πήγα σε έναν γάμο με την οικογένειά μου. Στο τραπέζι μάς έβαλαν να καθίσουμε μαζί με κάτι άλλους συγγενείς και δύο τραπέζια πιο ‘κει καθόταν ο Η.

Σε κάποια φάση ο πατέρας του Η. ήρθε μαζί με τον Η. στο τραπέζι μας να χαιρετήσουν το συγγενολόι. Ο Η., τον οποίο δεν τον είχα ξαναδεί και μου άρεσε με το που τον είδα από μακριά κιόλας -πριν καν έρθει να μας χαιρετήσει- και πλέον γνωρίζω πως συνέβη το ίδιο και με αυτόν καθώς μου το είπε μετέπειτα, μου έδωσε το χέρι του και συστηθήκαμε.

Πιάσαμε την κουβεντούλα. Ήταν πολύ φιλικός και ευδιάθετος και σε μια κουβέντα με τους υπόλοιπους συγγενείς ανακαλύψαμε ότι είμαστε δεύτερα ξαδέρφια. Ο Η. ρώτησε 500 φορές τον πατέρα του αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο (και μια θεία του).

Προς το τέλος μιλάγαμε για τα “πάτρια εδάφη”, το χωριό και μου ζήτησε τον αριθμό μου με τη δικαιολογία ότι θα μπορούσαμε να βγαίνουμε και να κάνουμε παρέα.

Περνάνε οι μήνες και φτάνει το περσινό καλοκαίρι. Ήρθε στο χωριό μας (στο οποίο εγώ δεν πολυπάω) και μου έστειλε μήνυμα. Αρχίσαμε να μιλάμε και να στέλνουμε πού και πού. Πάλι περνάει ο καιρός και φτάνουμε στη φετινή Πρωτοχρονιά. Άρχισε να μου στέλνει αλλά πέταγε υπονοούμενα στα οποία ανταποκρινόμουν έως κάποιο βαθμό (π.χ. συχνά το πήγε στο σεξ κι εγώ το απέφευγα).

Επίσης, πολλές φορές έκοβε τη συζήτηση ξαφνικά και δεν απαντούσε ή απαντούσε μια-δυο μέρες μετά. Πυρ και μανία εγώ όπως καταλαβαίνετε. Μέχρι και σήμερα μιλάμε κατά διαστήματα στο ίδιο μοτίβο όπου ναι μεν χαίρομαι όταν στέλνει αλλά δεν παύει να με τσαντίζουν πολλά στον τρόπο του.

Ααα ξέχασα το ότι πριν δύο μήνες είχα πάει Αθήνα (όπου μένει αυτός, ενώ εγώ μένω σε άλλη πόλη) και ενώ του το είπα δεν επεδίωξε να βρεθούμε με τη δικαιολογία ότι δεν τα κατάφερε να βγούμε.

Εκείνος είναι 30 κι εγώ 19. Είμαι κολλημένη στα αλήθεια. Δεν μπορώ να τον ψυχολογήσω και είναι αβάσταχτο. Περιμένω τις απόψεις σας…

Απλά θέλω να πω, επειδή περιμένω πως αρκετές θα σταθούν στο συγγένεια και στο ηθικό κομμάτι, ότι η κοινωνία και η εκκλησία επιτρέπουν τέτοιες σχέσεις καθώς είμαστε πέμπτου βαθμού συγγενείς και δεν υπάρχει αρνητικό αντίκτυπο.

Ξένια