Νατάσσα: “Αυτός να βυθίζεται στο βούρκο του με το αλκοόλ κι εγώ δίπλα να το βλέπω”

Επαγγελματική συνάντηση πολύ σοβαρού χαρακτήρα με την ομάδα της εταιρίας με την οποία αναγκαστήκαμε να συγχωνευτούμε για να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση.

Άγχος για τη γνωριμία και άγχος για το πως θα μπορέσουμε ξαφνικά να δουλέψουμε επιτυχημένα μαζί τους.

Φτάνουμε στο σημείο συνάντησης. Αμηχανία. Οι “συγχωνευτές” ευγενικοί και ταυτόχρονα δυναμικοί. Στη διάρκεια της συνάντησης παρατηρώ, αλλά δεν μιλάω.

Ξαφνικά σχεδόν κεραυνοβόλα… τον εντοπίζω. Μικροκαμωμένος, όχι ιδιαίτερα ωραίος, αλλά γοητευτικός. Γύρω στα 30, ντυμένος χαλαρά με αθλητικά και καπελάκι -όταν όλοι οι άλλοι φορέσαμε τα “καλά” μας για την περίσταση.

Τη στιγμή που αποφασίζω να μιλήσω και να συστηθώ στους νέους συναδέλφους, η φωνή του με προλαβαίνει. Με συστήνει αυτός σε εκείνους…!

Χωρίς να το ξέρω, με γνώριζε. Και μάλιστα είχε κάνει και έρευνα γύρω από εμένα, τόση ώστε να με παρουσιάζει με αρκετή ακρίβεια και με λόγο που έδειχνε πως με αποδέχεται τουλάχιστον επαγγελματικά.

Ο αδελφός του υπήρξε παλιός μου συνεργάτης κάπου τέσσερα χρόνια πριν… Να είμαι ειλικρινής, τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να το καταλάβω εξαρχής μιας και είχαν τρομερή ομοιότητα.

Στη διάρκεια της συνάντησης, οι απόψεις μας συναντήθηκαν πολλές φορές. Η επαγγελματική μας χημεία ήταν άμεση και απόλυτη. Ήταν αυτονόητο ότι θα μας ζητούσαν να συνεργαστούμε κι έτσι έγινε.

Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί όλο και πιο στενά. Τον έβλεπα και του μιλούσα στο τηλέφωνο σχεδόν καθημερινά. Δεν άργησα να τον ερωτευτώ. Δεν άργησα όμως να καταλάβω ότι είχα να κάνω με έναν αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα με τάσεις κατάθλιψης, μελαγχολίας και ροπή προς το αλκοόλ.

Ήμουν στο πλευρό του στις δύσκολες ώρες παίζονας με επιτυχία το ρόλο του “ψυχοθεραπευτή”. Τον άκουγα, τον ανακούφιζα με τις συμβουλές μου και τον ερωτευόμουν όλο και πιο πολύ. Κι αυτός μου έδειχνε την εξάρτησή του από εμένα.

Φτάσαμε πολύ κοντά στο φιλί που έγινε ένα βήμα παρακάτω, στην αγκαλιά που αν γινόταν λίγο πιο στενή θα οδηγούσε τη σχέση μας σε άλλα μονοπάτια.

Ιανουάριος 2011

Στην ίδια κατάσταση. Συνεργάτες στενοί. Αυτός να βυθίζεται στο βούρκο του με το αλκοόλ -μόνιμη παρέα του- κι εγώ δίπλα να το βλέπω. Ερωτευμένη με τον άντρα που θα ήθελα να σώσω, να τον αλλάξω, αλλά δυστυχώς ανίκανη προς το παρόν να το κάνω.

Είναι όμως τόσο ισχυρή η ικανοποίηση που μου δίνει η προσωρινή ευτυχία που μου δίνει ο ίδιος όταν με αφήνει να τον σώζω, που δεν μπορώ παρά να πω πως έχω εθιστεί.

Μένει η Ελπίδα απλά πως όλο αυτό θα έχει ένα αίσιο τέλος και για τους δυο μας.

Νατάσσα