Υπάρχει μια λεπτή, σχεδόν αόρατη γραμμή ανάμεσα στο «νοιάζομαι» και στο «αναλαμβάνω». Αν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να θυμίζει ώρες, να οργανώνει ζωές, να διορθώνει συμπεριφορές και να σκέφτεται ότι αν δεν το κάνεις εσύ δε θα γίνει, τότε ίσως έχεις ήδη περάσει αυτή τη γραμμή. Δεν μιλάμε για αγάπη ή φροντίδα, αλλά για τη στιγμή που μετακινείσαι από τον ρόλο του συντρόφου σε έναν ρόλο πιο κοντά στον γονεϊκό. Και αυτό, όσο καλοπροαίρετο κι αν ξεκινά, κουράζει, απομακρύνει και αλλοιώνει τη σχέση, γιατί αλλάζει τη δυναμική χωρίς καν να το καταλάβετε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν η φροντίδα γίνεται έλεγχος
Η αλλαγή δεν γίνεται απότομα, γίνεται ύπουλα. Ξεκινάς βοηθώντας, συνεχίζεις οργανώνοντας και καταλήγεις να προλαμβάνεις τα πάντα. Δεν ρωτάς αν χρειάζεται, θεωρείς ότι είναι αυτονόητο. Εκεί η φροντίδα χάνει την τρυφερότητά της και μετατρέπεται σε έλεγχο, όχι απαραίτητα αυστηρό, αλλά διαρκή και πιεστικό. Όταν πιστεύεις ότι ξέρεις καλύτερα τι πρέπει να γίνει, πώς και πότε, ο άλλος παύει να είναι ισότιμος ενήλικας και γίνεται κάποιος που χρειάζεται καθοδήγηση. Και καμία σχέση δεν αντέχει όταν ο ένας διορθώνει και ο άλλος απλώς προσαρμόζεται.
Τι κάνει αυτό στη σχέση και στους δύο σας
Όταν φέρεσαι στον σύντροφό σου σαν παιδί, τον αποδυναμώνεις χωρίς να το θέλεις. Μπορεί να αρχίσει να αμφιβάλλει για τον εαυτό του, να αποφεύγει ευθύνες ή να θυμώνει χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί. Την ίδια στιγμή, εσύ φορτώνεσαι έναν ρόλο που δεν σου αναλογεί. Κουράζεσαι, νιώθεις ότι δίνεις περισσότερα από όσα παίρνεις και συχνά καταλήγεις πικραμένη ή μόνιμα εκνευρισμένη. Δημιουργείται έτσι μια ανισορροπία, όπου ο ένας εμφανίζεται ανίκανος και ο άλλος υπεύθυνος για όλα, κάτι που σκοτώνει σιγά σιγά τον σεβασμό, την επιθυμία και την αίσθηση ότι είστε στην ίδια πλευρά.
Γιατί πέφτεις σε αυτό το μοτίβο
Συνήθως η ρίζα δεν βρίσκεται στη σχέση αλλά στην ιστορία σου. Μπορεί να έμαθες ότι η αγάπη αποδεικνύεται με πράξεις και θυσίες, μπορεί να σε κάνει να νιώθεις ασφαλής το να είσαι απαραίτητη. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ο άλλος βολεύεται στην αδυναμία και εσύ συμπληρώνεις το κενό χωρίς να το συνειδητοποιείς, γιατί έτσι νιώθεις χρήσιμη. Όποια κι αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Χάνεται η ισοτιμία και η σχέση παύει να είναι συντροφική και γίνεται λειτουργική, σαν μια καθημερινότητα που τρέχει αλλά δεν συνδέει.
Η έξοδος από αυτό το μοτίβο ξεκινά από την επίγνωση. Από το να αναγνωρίσεις πότε μιλάς με τόνο δασκάλας, πότε αναλαμβάνεις ευθύνες που δεν είναι δικές σου και πότε μπερδεύεις την αγάπη με τον έλεγχο. Όταν αφήσεις χώρο στον άλλον να κάνει λάθη, να αναλάβει συνέπειες και να σταθεί ως ενήλικας, ανοίγει ξανά ο δρόμος για κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Τη συντροφικότητα που βασίζεται στον σεβασμό, την επιλογή και τη συνεργασία, όχι στην επιτήρηση, και που τελικά σας επιτρέπει να είστε μαζί χωρίς να μικραίνει κανείς.
Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ