Ο αργός χωρισμός: Πώς ένας γάμος φθείρεται χωρίς φωνές και δράματα

Υπάρχουν χωρισμοί που σκάνε σαν βόμβα και άλλοι που μοιάζουν με χαμηλό βουητό στο βάθος, τόσο γνώριμο που κάποια στιγμή παύεις να το ακούς. Αν βρίσκεσαι στον δεύτερο, δεν ξυπνάς ένα πρωί και λες «τέλος». Ξυπνάς και νιώθεις λίγο πιο μόνος απ’ ό,τι χθες, λίγο πιο αδιάφορος, λίγο πιο κουρασμένος. Δεν έχει φωνές, δεν έχει θεαματικές σκηνές, έχει όμως μια αργή απομάκρυνση που μοιάζει σχεδόν λογική. Κι αυτό είναι που την κάνει επικίνδυνη, γιατί σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι απλώς μια φάση.

Όταν η οικειότητα γίνεται αγγαρεία

Η πρώτη μεγάλη ρωγμή δεν είναι πάντα η έλλειψη σεξ, είναι η έλλειψη ζωντανής επαφής. Αγγίζεστε μηχανικά, φιλιέστε από συνήθεια, μοιράζεστε κρεβάτι αλλά όχι παρουσία. Η σωματική οικειότητα, όταν δεν κουβαλά συναίσθημα, αρχίζει να μοιάζει με υποχρέωση που τσεκάρεται από λίστα. Εκεί χάνεται η φυσικότητα και μπαίνει η απόσταση. Αν δεν μιλήσεις γι’ αυτό, αν κάνεις ότι δεν το βλέπεις, η σιωπή δουλεύει υπόγεια. Δεν είναι θέμα επιθυμίας μόνο, είναι θέμα σύνδεσης. Και η σύνδεση δεν επιβιώνει όταν την αντιμετωπίζεις σαν κάτι που «έτσι είναι τώρα».

Η αδιαφορία ντύνεται καθημερινότητα

Όταν ο άλλος ξεχνά συστηματικά όσα του λες, δεν φταίει η μνήμη του. Είναι ένδειξη ότι έχει πάψει να επενδύει. Σταματάς να ρωτάς, σταματάς να ακούς, σταματάς να είσαι περίεργος για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Και κάπου εκεί πεθαίνει η ενσυναίσθηση. Δε θυμάσαι πια πότε ήταν η τελευταία φορά που νοιάστηκες πραγματικά για το τι σκέφτεται ή πώς νιώθει. Η σχέση αρχίζει να λειτουργεί με αυτόματο πιλότο και εσύ απλώς επιβιώνεις μέσα της. Χωρίς καβγάδες, χωρίς συγκρούσεις, αλλά και χωρίς ζωή.

Όταν το μέλλον δεν χωρά και τους δύο

Ένα από τα πιο ύπουλα σημάδια είναι η απουσία κοινού αύριο. Δεν μιλάς για σχέδια, δεν φαντάζεσαι διακοπές, δεν συζητάς πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια μαζί του. Όχι γιατί δεν έχεις φαντασία, αλλά γιατί μέσα σου έχει ήδη αρχίσει να χτίζεται ένα σενάριο χωρίς εκείνον. Συχνά το βαφτίζεις πλήξη ή υπαρξιακή κρίση, αλλά στην πραγματικότητα είναι συναισθηματική απόσυρση. Αν δεν μιλήσεις γι’ αυτό, αν δεν τολμήσεις να πεις τι σου λείπει και τι πονά, η φθορά γίνεται κανονικότητα. Και η κανονικότητα είναι το πιο επικίνδυνο άλλοθι.

Ο αργός χωρισμός δεν σε προειδοποιεί με σειρήνες. Σε νανουρίζει. Σε πείθει ότι δεν αξίζει να ανοίξεις δύσκολες κουβέντες, ότι θα περάσει, ότι έτσι είναι οι μακροχρόνιες σχέσεις. Κι όμως, δεν είναι. Οι σχέσεις αντέχουν στις συγκρούσεις, όχι στην αδιαφορία. Αν κάτι από όλα αυτά σου φαίνεται οικείο, δε σημαίνει ότι είναι αργά. Σημαίνει ότι είναι η στιγμή να σταματήσεις να σωπαίνεις. Είτε για να ξαναβρεθείτε, είτε για να αποχωρήσεις με καθαρή συνείδηση. Γιατί ο πραγματικός χωρισμός δεν είναι όταν φεύγεις, είναι όταν σταματάς να νιώθεις ενώ μένεις.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock