Οι δύο κανόνες που θα αλλάξουν τη σχέση σου μια για πάντα!

Μερικές φορές νομίζεις ότι οι σχέσεις χρειάζονται περίπλοκους οδηγούς, δέκα βήματα, λίστες με «μην τολμήσεις να πεις αυτό» και άλλα τόσα με «πες αυτό για να σωθείς». Κι όμως, κάπου ανάμεσα στους καβγάδες για το ποιος άργησε, ποιος δεν απάντησε στο μήνυμα και ποιος θυμάται λάθος τι ειπώθηκε χτες, κρύβεται η αλήθεια: δε χρειάζεσαι τέλεια σχέση, χρειάζεσαι σχέση που επισκευάζεται. Η πραγματική μαγεία δεν είναι να μην τσακώνεσαι ποτέ αλλά να μπορείς να γυρίζεις κάθε μικρή ρωγμή σε ευκαιρία για σύνδεση. Κι αυτό, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, μπορεί να ξεκινά με δύο κανόνες που είναι σχεδόν γελοία απλοί.

Εστίασε στο δικό σου κομμάτι

Όταν ανάβουν τα αίματα, το πιο εύκολο είναι να δείχνεις τον άλλον. Το κάνουμε όλοι, γιατί είναι ανακουφιστικό να πιστεύεις ότι το πρόβλημα είναι εκεί έξω κι όχι μέσα σου. Όμως η ουσιαστική σύνδεση χτίζεται όταν στρίβεις τον καθρέφτη προς τον εαυτό σου και ρωτάς τι συμβαίνει πραγματικά. Τι είναι αυτό που σε πιέζει ή σε φοβίζει. Τι ανάγκη σε τσιμπάει και βγαίνει προς τα έξω σαν γκρίνια ή θυμός. Δεν πρόκειται για αυτομαστίγωμα, είναι καθαρή αυτογνωσία. Όσο πιο πολύ καταλαβαίνεις εσένα, τόσο λιγότερο χρειάζεσαι να κατηγορείς τον άλλο. Και μέσα σε αυτή τη διαύγεια, γεννιέται κάτι πολύ πιο δυνατό από την ανάγκη να έχεις δίκιο, η ανάγκη να είσαι αληθινός.

Όταν ξεχνιέσαι, γύρνα πίσω στον πρώτο κανόνα

Το ωραίο με αυτούς τους δύο κανόνες είναι ότι ο δεύτερος είναι απλώς υπενθύμιση του πρώτου. Γιατί θα ξεχαστείς, σίγουρα. Θα φύγει μια καλή κουβέντα από το παράθυρο και θα μπει η φράση «πάντα το κάνεις αυτό». Θα αρπαχτείς για ένα μήνυμα που δεν απαντήθηκε, για μια καθυστέρηση πέντε λεπτών, για μια κουβέντα που ειπώθηκε με λίγο παραπάνω νεύρο. Το θέμα δεν είναι να μην ξεφεύγεις ποτέ αλλά να έχεις τρόπο να επιστρέφεις. Κι αυτό το «επιστρέφω» είναι που αλλάζει το παιχνίδι. Είναι σαν να λες στον άλλον, αλλά κυρίως σε εσένα, ότι δεν είσαι παγιδευμένος σε μια αυτόματη αντίδραση. Έχεις επιλογή, έχεις συνείδηση, έχεις χώρο να φέρεις ευθύνη χωρίς να χάσεις την αξιοπρέπειά σου.

Το λάθος δεν είναι εχθρός σου, είναι δάσκαλος

Η πιο μεγάλη αλλαγή έρχεται όταν αρχίσεις να βλέπεις κάθε μικρό τσακωμό σαν εργαστήριο. Όχι σαν απειλή. Όχι σαν «ωχ πάλι τα ίδια». Το να κρατάς το βλέμμα μέσα σου δεν σε κάνει ανίσχυρο, σε κάνει δημιουργό της σχέσης σου. Σου επιτρέπει να δεις ποια κουμπιά σου ακόμη σε πονάνε, ποιες ανάγκες σου μένουν αφημένες κάπου στη μέση, ποια συναισθήματα παλεύεις να μην νιώσεις. Κι όταν ο άλλος κάνει το ίδιο, τότε τελειώνει το παιχνίδι του ποιος φταίει και αρχίζει το παιχνίδι του πώς χτίζουμε, πώς συγχρονιζόμαστε, πώς εκθέτουμε τις αλήθειες μας χωρίς φόβο.

Το όμορφο είναι ότι οι σχέσεις δε χρειάζονται τελειότητα, χρειάζονται προθυμία. Δύο άνθρωποι που μπορούν να πουν «οκ, δεν το χειρίστηκα καλά» χωρίς να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους. Δύο άνθρωποι που βλέπουν πως η ρωγμή δε σημαίνει τέλος αλλά αρχή. Αν κρατήσεις αυτούς τους δύο απλούς κανόνες, θα δεις πως δεν αλλάζει μόνο ο τρόπος που αγαπάς τον άλλον αλλά και ο τρόπος που αγαπάς εσένα. Γιατί η πραγματική επισκευή ξεκινά πάντα από μέσα.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock