Rejection Detox: Πώς να επουλώσεις τις πληγές χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου

Αν έχεις νιώσει ποτέ το στομάχι σου να σφίγγεται μετά από μια απόρριψη, τότε ξέρεις καλά πόσο σωματικά βιώνεται ο πόνος. Δεν είναι μόνο μια ιδέα στο κεφάλι σου, είναι το σώμα σου που θυμάται κάθε φορά που κάποιος σε έκανε να νιώσεις ανεπαρκής, αόρατος ή «όχι αρκετός». Και κάπου εκεί αρχίζει το δύσκολο κομμάτι: πώς γιατρεύεις αυτή την πληγή χωρίς να μπεις στη γνωστή ρουτίνα αυτολύπησης, πίτσας, κρασιού και Netflix; Υπάρχει τρόπος να ξεπεράσεις μια απόρριψη χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου – και χωρίς να τον κάνεις κομμάτια στην πορεία.

Δεν είναι για σένα, είναι για εκείνον

Όταν κάποιος σε απορρίπτει, το μυαλό σου ψάχνει αμέσως για εξηγήσεις. Τι έκανες λάθος; Μήπως ήσουν υπερβολικά ανοιχτός; Ή μήπως δεν ήσουν αρκετά; Η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή και πολύ πιο απελευθερωτική: τις περισσότερες φορές, δεν έχει να κάνει με σένα. Οι άνθρωποι απομακρύνονται γιατί βρίσκονται αλλού στη ζωή τους, γιατί φοβούνται, γιατί κουβαλούν τις δικές τους ανασφάλειες ή γιατί απλώς δεν είναι έτοιμοι να συναντήσουν την εκδοχή της αγάπης που εσύ προσφέρεις. Αν καταφέρεις να το δεις έτσι, η απόρριψη σταματά να μοιάζει με προσωπική ήττα και γίνεται κάτι σαν… φυσική επιλογή. Δεν είναι απόρριψη του ποιος είσαι, αλλά ένδειξη του πού δε χωράς πια.

Η αγάπη για τον εαυτό δεν είναι ρήση, είναι πράξη

Αγαπώ τον εαυτό μου, λέμε συχνά. Όμως η αληθινή αυτοαγάπη δεν είναι ρομαντική πρόταση, είναι πράξη φροντίδας, ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Εκεί που το ένστικτο σε σπρώχνει να θυμώσεις, να πιεις, να χαθείς, εκεί ακριβώς χρειάζεται να κάνεις το αντίθετο: να μείνεις. Να κάτσεις μαζί με τη λύπη σου, να τη νιώσεις και να της μιλήσεις με τρυφερότητα. Αν σου φαίνεται παράξενο, σκέψου πώς θα παρηγορούσες ένα παιδί που κλαίει. Δε θα του φώναζες να το ξεπεράσει. Θα το αγκάλιαζες. Αυτό χρειάζεται και το δικό σου μέσα παιδί: ένα άγγιγμα, λίγη καλοσύνη και τη σιωπηλή υπόσχεση πως δεν θα το εγκαταλείψεις επειδή κάποιος άλλος το έκανε.

Η απόρριψη ως πύλη αυτογνωσίας

Μπορεί να μην το πιστεύεις τώρα, αλλά η απόρριψη είναι ένα απίστευτο εργαλείο αυτογνωσίας. Σου δείχνει καθαρά τι χρειάζεσαι, τι αντέχεις και τι δε θα ανεχτείς ξανά. Είναι σαν καθρέφτης που, όσο κι αν δεν σου αρέσει η εικόνα, σε βοηθά να δεις πού χρειάζεσαι φως. Μέσα από τον πόνο αυτόν μπορείς να μάθεις να αυτορρυθμίζεσαι, να ηρεμείς το σώμα σου, να επαναφέρεις την αναπνοή σου. Αντί να βυθιστείς στη ρουτίνα του “δεν αξίζω”, δοκίμασε να κάνεις κάτι απλό αλλά βαθιά θεραπευτικό: κλείσε τα μάτια, πάρε μια ανάσα, χάιδεψε τα μπράτσα σου, άκου λίγη μουσική, γράψε ό,τι νιώθεις. Δε χρειάζεται να ξεπεράσεις τον πόνο. Αρκεί να τον κρατήσεις τρυφερά ώσπου να μαλακώσει.

Όσο κι αν πονάει, η απόρριψη δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή μιας πιο καθαρής σχέσης με τον εαυτό σου. Κάθε φορά που κάποιος σε αφήνει, σου δίνεται η ευκαιρία να μείνεις εσύ μαζί σου, λίγο πιο ώριμος, λίγο πιο σοφός, λίγο πιο ελεύθερος. Γιατί τελικά η πιο σταθερή αγάπη που μπορείς να έχεις είναι αυτή που δεν φεύγει ποτέ: η δική σου. Κι αν τη φροντίσεις, δεν υπάρχει καμία απόρριψη που να μπορεί πραγματικά να σε ρίξει κάτω.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock