Φτάνω στα 25 και συνειδητοποιώ πως όλο και περισσότερο μοιάζω σε εκείνες τις θείες της μάνας μου που έφτασαν τα 50 κι ακόμα να παντρευτούν. Σαν τη Βάσω τη δασκάλα που περνάει από τη γειτονιά και αμέσως σχολιάζουν οι δικοί μου: “Ακόμα ανύπαντρη η Βάσω. Φαντάσου πόσο στριμμένη πρέπει να είναι για να μην την πήρε άντρας”. Να τρομοκρατηθώ; Παρατηρώ πως με τον καιρό όλο και πιο ιδιότροπη, πιο γκρινιάρα και στριμμένη γίνομαι…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι πάει να πει “κοριτσάκι μου είσαι μόνο 25 ακόμα”;! Εγώ ήδη έχω αρχίσει να νιώθω γεροντοκόρη. Και έχω και αποδείξεις μάλιστα. Διαπιστώσεις για να γίνω πιο συγκεκριμένη και εδώ σας τις έχω καταγράψει, μία μία… Δεν ξέρω αν με νιώθεις αλλά τσέκαρε τα σημάδια του γεροντοκορισμού κι αν δεις ότι νοσείς από τα περισσότερα, τότε καλή τύχη σου εύχομαι και σένα και μένα!
1. Γυρνάς από τη δουλειά και παραγγέλνεις βρώμικο μόνο για εσένα. Πίνεις και μια μπυρίτσα ή λίγο κρασάκι αλλά αυτό το κενό που νιώθεις δεν λέει να ικανοποιηθεί ούτε με τον κορεσμό στο στομάχι.
2. Ακούς μόνο έντεχνα. Το αγαπημένο σου τραγούδι είναι το “γιατί δεν τους αντέχω ζευγαρωμένους και εγώ να μην έχω” της Αλεξίου.
3. Αποφεύγεις να βγεις σε κλαμπ γιατί λες ότι πονάνε τα πόδια σου τόση ώρα όρθια και σιχαίνεσαι τους ιδρωμένους πάρτι άνιμαλς να σε ακουμπάνε.
4. Παραγγέλνεις μόνο ντεκαφεινέ πια. Γιατί τα νεύρα σου δεν είναι και στα πολύ καλά τους…
5. Σε πιάνει η καρδιά σου όταν στις αιτήσεις-δηλώσεις πρέπει να τσεκάρεις το Άγαμος/η.
6. Έχεις αρχίσει το λέιζερ και όποια άλλη μέθοδο αποτρίχωσης ξέρεις γιατί παρατήρησες ότι έβγαλες μια μαύρη τρίχα στο πηγούνι.
7. Οι συζητήσεις με τους γονείς σου πάνε κάπως έτσι:
– Μάνα: Με ποιον βγαίνεις τώρα; Έλα πες μου, μάνα σου είμαι πρέπει να ξέρω.
– Με κανέναν ρε μάνα. Άσε με στην ησυχία μου.
– Μάνα: Βρες κανένα καλό παιδί εκεί να παντρευτείς που όλο με μ@λ@κ#ς πας και μπλέκεις.
– Ώχουυυ… Άσε με μωρέ, μ’ όποιον θέλω θα βγαίνω.
– Μάνα: Καλά… Γνώρισα τον εγγονό του κυρ Νίκου στο σπίτι του. Ωραίο παιδί. Σοβαρό. Με τη δουλειά του, το αμαξάκι του. Και η οικογένειά του καλή. Βασίλισσα θα σ’ έχουν.
– Καλά. Για δείξτον…
– …. #@$%^%$
8. Πηγαίνεις για παπούτσια και ρωτάς τις πωλήτριες.
– Συγνώμη κάτι σε πιο χαμηλό δεν έχετε;
– Πωλήτρια: Τι ψάχνετε ακριβώς;
– Θέλω κάτι με λίγο τακούνι, αναπαυτικό γιατί δεν μπορώ να τα περπατήσω τα ψηλά. Αφήστε που με πονάνε και τα πόδια μου μετά από λίγο.
– Πωλήτρια: Τι λέτε για αυτό;
– Απαπα… Αυτό καλέ είναι πολύ στενό μπροστά.
– Πωλήτρια: Αυτό πώς σας φαίνεται;
– Χοντροκοπιά. Κάτι πιο λεπτεπίλετο και κομψό δεν έχετε;
9. Όταν φτάνει το λεωφορείο/τρόλει σπεύδεις να πιάσεις το μονοθέσιο κάθισμα και χαίρεσαι σαν να κέρδισες το τζόκερ.
10. Σε φλερτάρουν άντρες άνω των 40 και δυστυχώς όταν μαθαίνουν ότι δεν είσαι 18, ξενερώνουν και σου λένε “ε καλά και εσύ μικρή δεν είσαι”.
* Να συμπληρώσω ότι βγαίνεις ραντεβού, είναι μια χαρά το παιδί και αρχίζεις στους φίλους: “Καλά πέρασα δεν λέω αλλά τώρα 27 χρονών και να ‘χει αραίωση; Και έχει κι ένα γέλιο, περίεργο… Δεν μπορώ να το περιγράψω… Επίσης επαναλαμβάνει πολύ το “μου” π.χ. φόρα τη ζακέτα μη μου κρυώσεις, μη μου στεναχωριέσαι κτλ…” Ε ασε μας ρε φίλε όλο μου και μου… Βγες εκεί με τους φίλους σου και εγώ με τους δικούς μου…
Και μετά από όλες αυτές τις διαπιστώσεις, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα: Τι μου φταίνε οι γύρω μου αν εγώ είμαι με το ένα βήμα πριν τη Β’ Ψυχιατρική πτέρυγα;
Μόνη μου… Στο ράφι… Σαν τη Βάσω τη δασκάλα που περνάει από τη γειτονιά… 🙂
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ