Βάζω το κλειδί στην πόρτα, εξαντλημένη από την ημέρα και σκέφτομαι: «Επιτέλους! Σπίτι μου, σπιτάκι μου». Ένα καυτό μπάνιο, άνετα, χουχουλιάρικα ρούχα που μοσχομυρίζουν καθαριότητα, μερικά φιλιά και χάδια με τις μουσούδες της ζωής μου και τρέχω στο σαλόνι. Εκεί με περιμένει ο σύντροφός μου, ένα ποτήρι κρασί – μεγάλη fan του κόκκινου – και μια λαχταριστή μακαρονάδα, που ο ίδιος έφτιαξε, περιμένοντάς με να ανταλλάξουμε τα νέα, τις σκέψεις, τις εμπειρίες, τις ιστορίες, τις στιγμές της ημέρας.
Λίγα λεπτά αργότερα νιώθω… γεμάτη. Πλήρης! Όχι από το φαγητό. Από ευτυχία. «Η ζωή έτσι γεμίζει», σκέφτομαι. Όταν μοιράζεσαι αγάπη, πάθος, καλοσύνη, ένα μπουκάλι κρασί, ένα πιάτο φαγητό που έφτιαξες με φροντίδα, με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Πλένουμε τα πιάτα παρέα – έχουμε σύστημα: εκείνος σαπουνίζει, εγώ ξεπλένω – τακτοποιούμε λίγο την κουζίνα και έπειτα σβήνουμε τα πολλά-πολλά φώτα, κουκουλωνόμαστε με τις κουβέρτες μας και ανάβουμε την τηλεόραση.
Και εκεί ψάχνουμε κάτι ενδιαφέρον για να χαζολογήσουμε, πέφτουμε πάνω στην νέα καμπάνια της Melissa, που μαγικά έρχεται να επιβεβαιώσει τα όσα σκεφτόμουν λίγο νωρίτερα. Η οικογένεια Αντιτοκούνμπο, μια οικογένεια που έχει μάθει να μοιράζεται ουσιαστικά, συγκεντρωμένη στην κουζίνα, μαγειρεύει και έπειτα στρώνει ένα τραπέζι και απολαμβάνει μια αχνιστή μακαρονάδα Melissa. Αυτό το τραπέζι-αγκαλιά αρκεί για να νιώσει ο καθένας τους την πληρότητα που αποζητά. Για να φροντίσει ο ένας τον άλλον. Για να μοιραστεί ο ένας με τον άλλον. Για να δείξει ο ένας στον άλλο την αγάπη του.
Αυτό το τραπέζι των Αντιτοκούμπο με ταξίδεψε απευθείας. Στο πατρικό μου σπίτι. Στις Κυριακές μας. Όλη η οικογένεια, συγκεντρωμένη γύρω από το ίδιο τραπέζι. Κάθε Κυριακή και ένας άλλος συνδυασμός. Πότε μόνο οι τέσσερεις μας – ο πατέρας μου, η μητέρα μου και η αδερφή μου. Πότε τα αδέλφια της μητέρας μου με τις δικές τους οικογένειες. Πότε η αδερφή του μπαμπά μου με τα δίδυμα αγόρια της. Πότε κουμπάροι, κολλητοί φίλοι, ξαδέρφια, οι γείτονες. Ακόμα προσπαθούμε να τις κρατάμε τις Κυριακές μας, αλλά δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Βλέπεις όσο μεγαλώνεις οι υποχρεώσεις γίνονται όλο και περισσότερες. Λάθος. Το δικό μου αγαπημένο Κυριακάτικο τραπέζι βέβαια ήταν εκείνο με την γιαγιά και τον παππού. Αυτό μου λείπει πολύ. Και τι δεν θα έδινα για ένα τέτοιο τραπέζι ξανά. Για να κάτσουμε απέναντι με τον παππού μου, να του μιλάω και εκείνος να με κοιτάει και να γελάει γιατί είχε ακούσει τα μισά.
View this post on Instagram
Αυτό που συνειδητοποίησα από το spot της Melissa, το οποίο για την ιστορία έχει εμπνευστεί και επιμεληθεί η The Newtons Laboratory είναι πως αυτά τα τραπέζια είναι κάτι περισσότερο από απλά Κυριακάτικα τραπέζια. Χρειάστηκαν μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να το «πιάσω». Αυτή η αχνιστή μακαρονάδα που μου έφτιαξε το αγόρι μου για να με αποφορτίσει μετά από μια τρελή μέρα στο γραφείο είναι κάτι περισσότερο από μια απλή μακαρονάδα. Είναι συναισθήματα. Επιθυμίες. Γεύσεις. Μυρωδιές. Είναι στιγμές. Αγκαλιές. Είναι αυτό το feeling του να μοιράζεσαι, που σε κάνει να σκάσεις από ευτυχία. Είναι φροντίδα. Νοιάξιμο. Αυτό το νοιάξιμο, με το οποίο μπορείς να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο. Αυτό το μοίρασμα που κάνει την ζωή να μοιάζει λίγο πιο γεμάτη.