Οι σκέψεις μου μετά την απώλεια της Αλεξάνδρας Νικολαΐδου

Πόσες φορές ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο δώρο που έχουμε είναι η ίδια μας η ζωή; Πόσες φορές αφήνουμε την καθημερινότητα, το άγχος και τις έγνοιες να μας κάνουν να ξεχνάμε να χαμογελάμε, να αγκαλιάζουμε, να αγαπάμε;

Σήμερα το πρωί, πώς ξύπνησες; Με ευγνωμοσύνη που άνοιξες τα μάτια σου; Έριξες μια ματιά στον καθρέφτη και είπες στον εαυτό σου «μπράβο που συνεχίζεις»; Έστειλες ένα μήνυμα σε εκείνον που αγαπάς, χωρίς λόγο, μόνο και μόνο για να του θυμίσεις ότι τον σκέφτεσαι;

Πόσο συχνά κάνεις σχέδια για να συλλέγεις εμπειρίες και όχι μόνο υποχρεώσεις; Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγες μια βόλτα μόνο και μόνο για να δεις τον ήλιο να δύει; Πότε άφησες για λίγο το κινητό στην άκρη για να χαρείς πραγματικά μια συζήτηση με έναν άνθρωπο σου;

Στην εργάσιμη μέρα σου, βρίσκεις χρόνο να αναπνεύσεις βαθιά, να χαλαρώσεις, να πεις «ευχαριστώ» για όσα έχεις; Και όταν γυρνάς στο σπίτι, τι γεμίζει πρώτα την καρδιά σου – οι εκκρεμότητες ή οι αγκαλιές;

Η απώλεια της Αλεξάνδρας Νικολαΐδου, ενός κοριτσιού που έφυγε τόσο νέο, γεμάτο αγάπη για τη ζωή, μας υπενθυμίζει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όχι, δεν την γνώριζα. Με θλίψη έμεινα να κοιτάζω για ώρα τις φωτογραφίες, που είχε ανεβάσει στο λογαριασμό της. Ένα πελώριο χαμόγελο φώτιζε όλο της το πρόσωπο και αυτή η γλύκα και η υπέροχη ενέργεια της ξεχύθηκε μέσα από αυτές τις χίλιες λέξεις, που ένα κλικ μπορεί να συμπεριλάβει. Ο γάμος της φίλης, τα ταξίδια, οι χαρές, τα μαγικά ηλιοβασιλέματα.

Ας σκεφτούμε για άλλη μια φορά ότι η υγεία μας, οι άνθρωποί μας, οι στιγμές μας είναι τα μόνα αληθινά πολύτιμα.

Ας μην αφήσουμε άλλες μέρες να κυλήσουν σαν να έχουμε απεριόριστο χρόνο. Ας ζούμε πιο συνειδητά, πιο θετικά, πιο γεμάτα.

Με αγάπη στον εαυτό μας. Με αγάπη στους άλλους. Με αγάπη στη ζωή.

Τατιάνα