Θοδωρής Μαραντίνης – Σίσσυ Χρηστίδου: Οι δικαστικές αντιπαραθέσεις που στοιχειώνουν το πρώην ζευγάρι και τα παιδιά τους

Τα διαζύγια χωρίς παιδιά μοιάζουν, κατά κάποιον τρόπο, με ένα «κλείσιμο λογαριασμού». Οι σχέσεις διαλύονται, οι υποχρεώσεις τελειώνουν, και οι όποιες διαφορές περιορίζονται – κυρίως – σε οικονομικά ζητήματα. Διαφωνίες που πονάνε λιγότερο.

Όταν όμως υπάρχουν παιδιά, τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά. Ο πρώην σύζυγος παραμένει παρών, όχι από επιλογή, αλλά από αναγκαιότητα. Επειδή έχεις να μοιραστείς μαζί του ό,τι πιο πολύτιμο έχεις: τα παιδιά σου.

Και τότε, η σχέση περνά σε άλλη διάσταση. Γιατί κάθε γονιός κουβαλά μέσα του την επιθυμία να μεγαλώσει το παιδί του με τον δικό του τρόπο. Να του μεταδώσει τις αξίες, τη σκέψη, την αντίληψη για τη ζωή. Και όταν οι πρώην σύντροφοι διαφωνούν ριζικά πάνω σ’ αυτά, η σύγκρουση δεν αργεί να ξεσπάσει.

Τα παντρεμένα ζευγάρια έχουν συχνά διαφωνίες για την ανατροφή των παιδιών. Στα διαζευγμένα όμως, οι διαφωνίες αυτές παύουν να είναι συζήτηση. Γίνονται πόλεμος. Συχνά, δικαστικός.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της έντασης είναι το πολύκροτο διαζύγιο της Σίσσυς Χρηστίδου με τον Θοδωρή Μαραντίνη. Παρότι είχαν φροντίσει αρχικά να κρατήσουν χαμηλούς τόνους, τα τελευταία χρόνια το διαζύγιο μετατράπηκε σε δημόσια αντιπαράθεση, με αλλεπάλληλα εξώδικα, δηλώσεις στα media, και κυρίως διαμάχες γύρω από τη διατροφή των παιδιών. Στο επίκεντρο δεν ήταν πια η σχέση τους, αλλά η συνύπαρξη ως γονείς.

Και οι εντάσεις γύρω από το ποιος πληρώνει τι, ποιος λέει την αλήθεια, ποιος προστατεύει τα παιδιά, φανέρωναν κάτι πιο βαθύ: την απόλυτη δυσκολία δύο πρώην να συνεργαστούν για έναν κοινό στόχο.

Γιατί, ας μην ξεχνάμε: τα παιδιά δεν είναι τρόπαια για να διεκδικήσει κανείς. Ούτε «γραμμές άμυνας» σε μια μάχη χαρακωμάτων. Είναι άνθρωποι που μεγαλώνουν μέσα στο κλίμα που δημιουργούν οι γονείς τους – είτε μαζί, είτε χωριστά.

Ένα διαζύγιο μπορεί να τερματίζει μια σχέση. Αλλά η γονεϊκότητα συνεχίζεται. Και απαιτεί ωριμότητα, συνεννόηση και αυτοσυγκράτηση. Γιατί αλλιώς, αυτό που ξεκίνησε ως διαφωνία δύο ενηλίκων, καταλήγει να πληγώνει εκείνον που φταίει λιγότερο από όλους: το παιδί.

Η κριτική όταν δεν ζεις μέσα στη θύελλα μια τέτοιας αντιπαράθεσης είναι εύκολη. Αν με ρωτάτε αν τους καταλαβαίνω, η απάντηση είναι ναι! Ένας εκρηκτικός χαρακτήρας σαν κι εμένα ίσως να αντιδρούσε χειρότερα. Τώρα ωστόσο, η αποστασιοποιημένη, ασφαλής θέση του θεατή, μου επιτρέπει να γράψω δυο κουβέντες σύνεσης…

Μακάρι να τελειώσει γρήγορα αυτό το μαρτύριο για τους ιδίους και κυρίως για τα παιδιά τους.

Φιλικά,

Τατιάνα