Είμαι 33 χρόνων. Αυτά που έχω καταφέρει μέχρι στιγμής στη ζωή μου δεν μοιάζουν να με χαροποιούν.
Έχω μια σχέση τριών χρόνων με τον σύντροφό μου που δεν γνωρίζω αν θα καταλήξει κάπου. Δεν εργάζομαι, δεν βγαίνω συχνά διότι οι συνθήκες (οικονομικές) δεν μου το επιτρέπουν και μένω πολλές φορές μόνη μου να αναρωτιέμαι τι κάνω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οικογένεια δεν έχω κάνει ακόμα. Με τις φίλες μου δεν βλεπόμαστε συχνά. Η μία είναι μαμά και σχεδόν δεν έχει ποτέ χρόνο να πάμε μια βόλτα ή όταν πάμε είναι με ένα τηλέφωνο στο χέρι να δει αν όλα είναι καλά με το παιδί της (2,5 χρόνων) ή απλά βολεύεται να κάθεται συνέχεια στο σπίτι της. Η άλλη μου φίλη είναι απλά κλειστός χαρακτήρας που δεν βγαίνει συχνά.
Η ζωή μου έχει γίνει μια ρουτίνα που έχει αρχίσει ήδη να με επηρεάζει ψυχολογικά. Όταν δουλειά δεν βρίσκεται, όταν νιώθεις στάσιμη για πολύ καιρό, όταν δεν μπορείς να κάνεις όνειρα, τι μένει να κάνεις;
Την υπομονή βαρέθηκα να την ακούω σαν απάντηση ή ότι δεν είμαι η μόνη. Με ενδιαφέρει τι θα κάνω εγώ κι εγώ βλέπω ότι τίποτα δεν μπορώ να κάνω… δυστυχώς!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
K.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Και τι κάνεις εσύ για αυτό; Δεν πιστεύω να τα περιμένεις όλα ουρανοκατεβατα από το σύμπαν. Αν δεν αντιδράσεις, δεν προσπαθήσεις να αλλάξεις τις συνθήκες της ζωής τότε δεν έχεις λόγο να διαμαρτυρεσαι. Αυτό που πρέπει να κανείς είναι να ξυπνήσεις γιατί κοιμάσαι! Πραγματικά οι άνθρωποι που ζουν ως ” θύματα” μoυ προκαλούν θλίψη.
Αγαπητή Κ. κατανοώ πως η απουσία εργασίας σου δημιουργεί συναισθήματα στενοχώριας, θλίψης, στασιμότητας. Όσο καιρό κάθεσαι μόνη σπίτι σου και τα σκέφτεσαι έβγαλες κάποια άκρη; αναθεώρησες; σκέφτηκες εάν η σχέση σου έχει τα απαραίτητα στοιχεία για να γίνει σχέση ζωής; σκέφτηκες να κάνεις εθελοντική εργασία (μέσα από την προσφορά βοήθειας, θα βοηθηθείς και εσύ, θα συναναστραφείς με νέο κόσμο, θα δώσεις και θα πάρεις); να παρακολουθήσεις προγράμματα π.χ εκμάθησης υπολογιστών για ανέργους; Παράλληλα, θα μπορούσες να απευθυνθείς σε κάποιο κέντρο ψυχοκοινωνικής στήριξης, θα σε βοηθήσει να μιλήσεις με άτομα που ξέρουν και θα σε βοηθήσουν να χειριστείς την όλη κατάσταση. Δεν είναι κακό να ζητήσεις υποστήριξη, απλά θα σε ενδυναμώσουν. Πιστεύω πως περίοδοι κρίσης και έντονης διεργασίας με τις σκέψεις μας μπορούν να μας δώσουν νέα ώθηση για τη ζωή, να μας ενεργοποιήσουν, να μας μάθουν πώς να επιβιώνουμε. Ανάλογα βέβαια την οπτική από την οποία βλέπεις την κατάσταση! Η οπτική που θα δείς από εδώ και πέρα τη ζωή σου είναι στο δικό σου χέρι!
Υ.Γ. ο καθένας μπορεί να βρεθεί ή να βρίσκεται στη θέση σου, έκανες το βήμα και μίλησες για αυτό, κάνε και το επόμενο για να νιώσεις καλύτερα! καλή τύχη!
Se katalavainw, alla de prepei na se pernei apo katw. Oso afora to filo su prospathise na ksekathariseis pu paei i sxesi sas an auto einai pu theleis. An thes na pantrefteis tote dikaiuse na vreis kapoion pu k autos tha thelei na pantreutei. Oso afora tis files su, auta mporoun na su prosferun opote i tha tis dexteis etsi opws einai i tha apomakrintheis siga siga. Tha mporuses na ksekiniseis ena xompi, opws to treksimo sto gipedo tis perioxis su, pu k eksw tha vgaineis k kosmo tha vlepeis, de tha ksodeveis k tha gimnazesai! Mia k exeis xrono mporeis na pas se kapoia ethelontiki organwsi k na prosfereis se kosmo pu exei anagki. Etsi k xrisimi tha niwseis k tha eisai k ektos spitiu. Iparxun polla pu mporeis na kaneis arkei na mi se pernei apo katw. Vevaia auto pu den katalava einai giati de vgaineis me to filo su? giati autos de su simparasteketai? de grafeis an k o idios viwnei ta idia me sena. Thetiki skepsi k vale stoxus kopelia k prospathise na tus epitixeis!
προσωπικα πιο πολυ θα με απογοητευε το γεγονος,οτι σε τετοια ηλικια θα μουν ακομα χωρις οικογενεια,ανυπαντρη.ειναι λυπηρο οτ γεγονος οτι με τον συντροφο σου ειστε ηδη μαζι 3 χρονια και δεν ξερετε που πατε..αν δε πατε για γαμο δηλαδη τι ακριβως σχεση εχετε;και που θα καταληξει αυτο και ποσο θα κρατησει;προς θεου να μην κανεις ενα γαμο απλα για να τον κανεις,αλλα θα πρεπει να βαλεις σε μια ταξη τη ζωη σου.αυτο θα σου εδινε μια ωθηση,μια ισσοροπια.τωρα το οτι δε βγαινεις και αυτο σε στεναχωρει το καταλαβαινω.ουτε εγω βγαινω συχνα αλλα προσπαθω οσο μπορω να δινω ενδιαφερον στη ζωη μου.μιλαω με τις φιλες μου στο τηλεφωνο,παω για τρεξιμο,προσπαθω τελος παντων να εχω μια γεματη μερα για να μη μελαγχολω…σου ευχομαι τα καλυτερα,μακαρι να μπουν ολα σε μια σειρα
Μην νομίζεις πως έχοντας μία δουλειά θα είσαι up. Και εκεί αν είναι να ρουτινιάσεις, θα ρουτινιάσεις. Βρες κανένα χόμπι δωρεάν, υπάρχουν σύλλογοι, προγράμματα, κλπ, βρες ένα επιδοτούμενο σεμινάριο να βγάλεις κανένα χαρτζιλίκι και μην σκέφτεσαι αρνητικά. Ακόμα και γάμο να σου προτείνει ο καλός σου, ο γάμος δε γίνεται να μας βγάλει από τη ρουτίνα και να μας “φτιάξει” τη ζωή, πόσο μάλλον τα παιδιά! Αν αυτό μόνο ζητάς, κοίτα μήπως σου τελείωσε ο έρωτας και χρειάζεται να πας παρακάτω, ζώντας τη ζωή σου από την αρχή. Είμαστε μικρές για ηττοπάθειες και στενοχώριες! 🙂
Κ. θα σου μιλήσω από προσωπική εμπειρία. Σ’έχει πάρει από κάτω, πρέπει να αντιδράσεις οπωσδήποτε γιατί αυτές οι καταστάσεις, αν αφεθεις και δεν κάνεις τίποτα, σε ρουφάνε όλο και πιο κάτω και όσο πιο κάτω πας τόσο πιο δύσκολο θα γίνεται να σηκωθείς και να ξανασταθείς στα πόδια σου. Συμφωνώ με τις Μαριλού και mimi, ξεκίνησε κάποιες δραστηριότητες, ιδιαίτερα η εθελοντική εργασία και η γυμναστική θα σου χαρίσουν όμορφα συναισθήματα και ευεξία. Ίσως τότε αρχίσεις να βλέπεις και τη ζωή σου πιο αντικειμενικά και αισιόδοξα. Αν και στην αρχή μπορεί να σου φανεί δύσκολο να κάνεις αυτά που σου λέμε, προσπάθησε έστω και με το ζόρι και θα αποζημιωθείς.
Αρα απ αυτα που γραφεις δεν σε γεμιζει η σχεση σου η ζωη σουη ιδια???κοιτα επειδη εισαι σε αυτη την υλικια μην μπενεις στο τρυπακι το να κανεις παιδια ντε κ καλα…ειναι λαθος νομιζω ετσι οπως το σκεφτεσαι εγω πιστευεω αυτη σου η ανασφαλεια πηγαζει απο την σχεση σου….ισως καποια πραγματα να σε προβλιματιζουν κ να αισθανεσαι εστι…ξεκινα απο κει πρωτα…τι 8ελεις να παντρευτεις καποιον με τον οποιον δν θαεισαι ευχαριστιμενη μονο κ μονο για να το κανεις??!!αξιζει??!!αμα δν ικανοποιει κατι τελειωσετο οσο ειναι καιρος και σκεψου τι πραγματικα θα ηθελες απ την ζωη σου…κ συμφωνω με τις παρακατω που μιλανε για χομπι βοηθαει κ αυτοξερεις…αν κ πιστευω μια φαση περνας κ θα περασει ολοι μας εχουμε τα πανω κ τα κατω μας….ελπιζω να σε βοηθησα…
Ως προς τον εθελοντισμό, θα ήθελα ακόμη να προσθέσω, αν τελικά το αποφασίσεις, να μην το βάλεις κάτω αν ακούσεις τους γύρω σου να σε αποδοκιμάζουν. Ο μέσος άνθρωπος δεν το θεωρεί αρκετά “έξυπνο” το να κάνεις κάτι χωρίς να πληρώνεσαι και θα σου λέει πράγματα για να σε αποθαρρύνει, τύπου “σε εκμεταλλεύονται,” “γιατί να μη βρεις πληρωμένη δουλειά” κτλ. Γνώμη μου είναι ότι αυτή η αντίληψη είναι μικροαστική και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σε αποθαρρύνει από την εθελοντική εργασία. Αγγελίες για εθελοντική εργασία δεν υπάρχουν πολλές. Σε μερικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, όμως, υπάρχουν γραφεία της AIESEC, μία διεθνής οργάνωση νέων με σκοπό την παροχή εθελοντικής εργασίας. Αν και αφορά φοιτητές, φαντάζομαι ότι αν μπεις σε ένα τε΄τοιο γραφείο και τους πεις ότι ψάχνεις έναν οργανισμό στην πόλη σου, που να ζητά εθελοντές, αυτοί έχουν διασυνδέσεις και ίσως σου υποδείξουν πού μπορείς να φανείς χρήσιμη. Αυτά από μένα, καλό μήνα!