Όταν οι αναρτήσεις γίνονται αποδείξεις καλής γονεϊκότητας – Γιατί αυτό προβληματίζει;

Όλοι έχουμε βρεθεί εκεί. Το παιδί γελάει με παγωτό στο χέρι, το κινητό είναι έτοιμο και το μόνο που μένει είναι να ανεβάσεις τη φωτογραφία με μια έξυπνη λεζάντα. Τα social media έχουν γίνει το νέο άλμπουμ οικογενειακών αναμνήσεων, μόνο που αυτή τη φορά υπάρχει κοινό, likes και η αίσθηση ότι κάθε ανάρτηση είναι μια μικρή “απόδειξη” ότι τα πάμε καλά ως γονείς. Μήπως όμως αυτή η ανάγκη να δείξουμε τη χαρούμενη πλευρά της ζωής μάς παγιδεύει περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε; Γιατί τελικά, αντί να απολαμβάνουμε τη στιγμή, ψάχνουμε το καλύτερο φως και το πιο ταιριαστό emoji.

Όταν το caption γίνεται άλλοθι

Ένα πρόσφατο trend δείχνει γονείς να γράφουν κάτω από τις φωτογραφίες του παιδιού τους φράσεις του τύπου “το ανεβάζω σε περίπτωση που μια μέρα πει στον ψυχολόγο ότι δεν πέρασε καλά στην παιδική του ηλικία”. Ακούγεται αστείο, αλλά στην πραγματικότητα κρύβει κάτι πιο βαθύ. Οι λεζάντες γίνονται άλλοθι, μια προσπάθεια να αποδείξουμε εκ των προτέρων ότι τα παιδιά μας μεγάλωσαν σωστά. Όμως η αλήθεια είναι πως ούτε οι χαμογελαστές φωτογραφίες ούτε τα hashtags μπορούν να καταγράψουν τις πιο ουσιαστικές στιγμές: την ασφάλεια, τη στήριξη, την αίσθηση ότι το παιδί ακούγεται και γίνεται αποδεκτό. Αυτά δε χωράνε σε caption, αλλά σε καθημερινές πράξεις.

Γιατί μας αγγίζει τόσο πολύ η κριτική

Δε μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε γυάλα.. Η κριτική για το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας είναι παντού: από άρθρα που μιλάνε για τις “σωστές” μεθόδους μέχρι σχόλια άγνωστων στο Facebook. Είναι λογικό να νιώθουμε ότι πρέπει να έχουμε συνεχώς αποδείξεις πως είμαστε καλοί γονείς. Όταν νιώθεις ότι μπορεί να βρεθείς “στο εδώλιο” επειδή το παιδί σου δεν κοιμάται νωρίς ή επειδή πήγες για καφέ αντί για παιδική χαρά, η φωτογραφία με το χαμόγελο και το caption “να η απόδειξη” μοιάζει με ασπίδα. Αλλά αν το σκεφτείς, είναι μια ασπίδα φτιαγμένη από pixels, που δεν έχει καμία δύναμη μπροστά σε μια ειλικρινή κουβέντα με το παιδί σου.

Τι μένει τελικά στα παιδιά

Οι φωτογραφίες είναι όμορφες αναμνήσεις, όχι αποδεικτικά στοιχεία. Αυτό που μένει βαθιά στα παιδιά δεν είναι πόσα likes πήρε το καλοκαιρινό άλμπουμ, αλλά το πώς ένιωθαν μαζί μας. Αν ήμασταν εκεί όταν στενοχωρήθηκαν, αν ακούσαμε τις ιστορίες τους χωρίς να βιαστούμε να δώσουμε λύσεις, αν γελάσαμε με τα αστεία τους ακόμα κι όταν δεν είχαν καθόλου πλάκα. Αυτά είναι τα κομμάτια που γράφονται μέσα τους. Και ναι, αυτά δεν χωράνε πάντα σε μια ανάρτηση, γιατί δεν είναι φτιαγμένα για τα social. Είναι φτιαγμένα για να χτίζουν δεσμούς που κρατάνε μια ζωή.

Δε χρειάζεται να σταματήσεις να φωτογραφίζεις τα παιδιά σου ή να γεμίζεις το feed σου με οικογενειακές στιγμές. Χρειάζεται μόνο να θυμάσαι ότι οι εικόνες δεν αντικαθιστούν την πραγματική σχέση. Το like που μετράει περισσότερο είναι εκείνο που νιώθει το παιδί σου όταν το κοιτάς στα μάτια και του δείχνεις ότι είσαι εκεί. Γιατί στο τέλος της ημέρας, το μόνο “καρουζέλ” που θα θυμάται είναι αυτό των στιγμών που το έκανες να νιώθει ασφάλεια και αγάπη. Και αυτή είναι η αληθινή αποδοχή, που δεν μετριέται με αλγόριθμους αλλά με καρδιές.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock