Η ενηλικίωση των γονιών: Τι σημαίνει να ξεμαθαίνεις όσα σε μεγάλωσαν;

Όσο μεγαλώνεις, αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως η ενηλικίωση δε σταματά ποτέ. Μπορεί να έχεις παιδιά, σπίτι, δουλειά και να θεωρείς πως “ολοκληρώθηκες”, όμως κάπου ανάμεσα στις σχολικές τσάντες, τις λίστες του σούπερ μάρκετ και τις βραδινές κουβέντες με το παιδί σου, αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι κάτι μέσα σου χρειάζεται χώρο. Οι γονείς συχνά αφιερώνουν όλη τους την ενέργεια στην ανάπτυξη των παιδιών τους, ξεχνώντας ότι και οι ίδιοι συνεχίζουν να αναπτύσσονται, να αλλάζουν, να κουβαλούν παιδικά πρότυπα που δεν τους εξυπηρετούν πια. Και κάπου εκεί, έρχεται η ώρα να κάνεις κάτι δύσκολο αλλά απελευθερωτικό: να ξεμάθεις.

Όταν οι παλιές φωνές μπερδεύονται με τις καινούριες

Όλοι κουβαλάμε τη φωνή των γονιών μας μέσα στο κεφάλι μας. “Να είσαι καλό παιδί”, “να μην αντιμιλάς”, “να προσπαθείς να είσαι τέλειος”. Κάποια από αυτά τα μαθήματα μάς βοήθησαν να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά κάποια άλλα λειτουργούν σήμερα σαν φρένο. Αν πιστεύεις ότι πρέπει πάντα να είσαι “ο καλός”, ίσως δυσκολεύεσαι να θέτεις όρια. Αν έχεις μάθει ότι η αγάπη κερδίζεται με επιδόσεις, ίσως παλεύεις ακόμα να αποδείξεις την αξία σου, ακόμα και μέσα στην οικογένειά σου. Το να συνειδητοποιείς αυτές τις παλιές πεποιθήσεις δε σημαίνει ότι κατηγορείς τους γονείς σου, σημαίνει ότι αρχίζεις να καταλαβαίνεις από πού έρχονται τα μοτίβα σου και ποια θέλεις πια να κρατήσεις.

Η προσωπική σου ανάπτυξη είναι δώρο για το παιδί σου

Συχνά ακούμε πως “πρέπει να φροντίζεις τον εαυτό σου για να μπορείς να φροντίζεις τους άλλους”. Είναι όμως κάτι βαθύτερο από μια φράση αυτοφροντίδας. Όταν εσύ εξελίσσεσαι, όταν δουλεύεις με τις ανασφάλειές σου, όταν παραδέχεσαι τα λάθη σου και δείχνεις στο παιδί σου ότι οι μεγάλοι δεν τα ξέρουν όλα, τότε του μαθαίνεις κάτι ανεκτίμητο: ότι η ζωή είναι μία διαρκής εξέλιξη. Τα παιδιά δε χρειάζονται τέλειους γονείς, χρειάζονται γονείς που μεγαλώνουν μαζί τους. Η προσωπική σου ανάπτυξη δεν είναι πολυτέλεια, είναι δώρο. Για σένα, αλλά και για εκείνα.

Μαθαίνοντας την αποδοχή μέσα από το ξεμάθημα

Το πιο δύσκολο κομμάτι της ενηλικίωσης είναι να αγαπήσεις τον εαυτό σου όπως είναι, χωρίς όρους. Αν μεγάλωσες πιστεύοντας ότι πρέπει να είσαι παραγωγικός, υπομονετικός ή πάντα “καλός”, τότε η αποδοχή θα σου φαίνεται σαν κάτι ξένο. Όμως το να αποδέχεσαι τον εαυτό σου, με τις σκιές και τα φώτα του, είναι το πρώτο βήμα για να αγαπήσεις αληθινά και τους άλλους. Μόνο έτσι μπορείς να δείξεις στο παιδί σου τι σημαίνει αγάπη χωρίς προϋποθέσεις. Η άνευ όρων αποδοχή δεν είναι θεωρία, είναι πράξη που ξεκινά από εσένα.

Η ενηλικίωση των γονιών δεν είναι προορισμός αλλά πορεία. Είναι η στιγμή που παύεις να ζεις με τον αυτόματο πιλότο και αρχίζεις να κοιτάς μέσα σου με περιέργεια, όχι με ενοχή. Ίσως για πρώτη φορά να αναρωτηθείς τι είδους παιδική ιστορία θέλεις να αφήσεις πίσω σου, ποια συναισθήματα θέλεις να κρατήσουν τα παιδιά σου όταν σε θυμούνται. Αν η απάντηση είναι “να ένιωθαν ότι ήταν ασφαλή, ότι τα έβλεπαν και τα αγαπούσαν”, τότε βρίσκεσαι ήδη στο σωστό δρόμο. Γιατί το ξεμάθημα δεν είναι απώλεια, είναι ωρίμανση. Είναι η στιγμή που μεγαλώνεις ξανά, αυτή τη φορά με επίγνωση.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock