Ο μύθος της άνευ όρων αγάπης στις σχέσεις

Υπάρχει κάτι πολύ ρομαντικό στην ιδέα της άνευ όρων αγάπης. Την έχουμε συνδέσει με τη μεγάλη υπόσχεση, το “θα σ’ αγαπώ για πάντα”, το “ό,τι κι αν γίνει”. Ακούγεται ιδανικό, σχεδόν παραμυθένιο. Όμως η πραγματική ζωή δεν είναι ένα παραμύθι και οι σχέσεις δε λειτουργούν με αυτόματο πιλότο. Η αγάπη είναι μια πράξη επιλογής, όχι μια δέσμευση αιώνιας ανοχής. Κι όσο πιο νωρίς το καταλάβεις αυτό, τόσο πιο ελεύθερα μπορείς να αγαπήσεις.

Η αγάπη δεν είναι συμβόλαιο

Μας έχουν μάθει ότι το “μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος” είναι ο στόχος. Όμως η ζωή αλλάζει, οι άνθρωποι εξελίσσονται και οι σχέσεις χρειάζονται χώρο να αναπνέουν. Το “σ’ αγαπώ” δε σημαίνει “θα αντέχω τα πάντα”, σημαίνει “σε επιλέγω κάθε μέρα, γιατί αυτό που έχουμε μετράει για μένα”. Όταν προσπαθείς να κρατήσεις μια σχέση με το ζόρι, επειδή έχεις υποσχεθεί κάτι, καταλήγεις να χάνεις και εσένα και τον άλλον. Η αγάπη δεν είναι υποχρέωση, είναι μια δυναμική που θέλει συνειδητότητα, σεβασμό και προσαρμογή.

Η αμφιθυμία είναι μέρος της αγάπης

Αν περιμένεις να ζήσεις έναν έρωτα χωρίς αντιφάσεις, προετοιμάσου να απογοητευτείς. Η αμφιθυμία – αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στο “σε λατρεύω” και το “δε σε αντέχω άλλο” – είναι απολύτως φυσιολογική. Τη νιώθουμε για τους γονείς μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, οπότε γιατί να μην τη νιώθουμε και για τον άνθρωπο που αγαπάμε; Το να συνυπάρχουν η αγάπη και ο θυμός δεν σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά, σημαίνει ότι είσαι ζωντανός μέσα στη σχέση. Αντί να πανικοβάλλεσαι όταν σε πιάνει το “μήπως δεν τον αγαπώ πια;”, δοκίμασε να το δεις σαν σημάδι ότι ήρθε η ώρα για ειλικρίνεια και επανεκτίμηση.

Το τίμημα της “άνευ όρων” αγάπης

Το να λες “σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει” ακούγεται γενναίο, αλλά μπορεί να γίνει παγίδα. Κάποιες φορές σημαίνει ότι ανέχεσαι συμπεριφορές που σε πληγώνουν, ότι βάζεις τον άλλον πάνω από τον εαυτό σου, ότι μπερδεύεις τη συμπόνια με την αυτοθυσία. Η αγάπη χωρίς όρια δεν είναι πάντα αγάπη, συχνά είναι φόβος: φόβος της μοναξιάς, φόβος της αλλαγής, φόβος ότι αν φύγεις δε θα ξαναβρείς κάτι καλύτερο. Το να αγαπάς πραγματικά σημαίνει να γνωρίζεις πότε να μείνεις και πότε να απομακρυνθείς. Δεν ακυρώνει το συναίσθημα, απλώς το βάζει σε ένα πλαίσιο που προστατεύει και τους δύο.

Να αγαπάς με όρους ειλικρίνειας

Ίσως η πιο ώριμη μορφή αγάπης δεν είναι η “άνευ όρων”, αλλά αυτή που βασίζεται στην ειλικρίνεια. Να μπορείς να δεις και τα ελαττώματα του άλλου, χωρίς να τον εξιδανικεύεις ή να τον διαλύεις. Να ξέρεις ότι θα υπάρξουν στιγμές που θα θυμώσεις, που θα χρειαστείς χώρο, που θα αναρωτηθείς αν αξίζει να συνεχίσεις. Κι αντί να τρομάξεις, να το δεχτείς. Η ειλικρίνεια κάνει τις σχέσεις πιο πραγματικές, πιο ανθρώπινες. Η αγάπη δε χάνεται όταν τη δεις ρεαλιστικά· δυναμώνει.

Στο τέλος της ημέρας, το “σ’ αγαπώ” δε χρειάζεται να είναι αιώνιο για να έχει αξία. Αρκεί να είναι αληθινό. Η αγάπη που στέκεται πάνω στην αλήθεια, και όχι στην εξιδανίκευση, αντέχει περισσότερο γιατί αναπνέει μέσα στις αντιφάσεις της. Κι αν υπάρχει κάτι που αξίζει να κρατήσεις από όλο αυτό, είναι πως δε χρειάζεται να αγαπάς κάποιον χωρίς όρους, χρειάζεται να τον αγαπάς με επίγνωση. Αυτό είναι το πιο ανθρώπινο είδος αγάπης που υπάρχει.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock