Όταν η αλήθεια γίνεται δύναμη: Η δημόσια εξομολόγηση της Άννας Κανδαράκη

Υπάρχουν στιγμές που τα social media, πέρα από λαμπερά στιγμιότυπα και επιμελημένες εικόνες, γίνονται χώρος αλήθειας. Χώρος βαθιά ανθρώπινος, σχεδόν ιερός. Μια τέτοια στιγμή δημιούργησε η ψυχολόγος Άννα Κανδαράκη, όταν δημοσίευσε τη συγκλονιστική εξομολόγησή της για τη μεγάλη περιπέτεια της υγείας της. Για τον καρκίνο του αίματος, που της χτύπησε την πόρτα για δεύτερη φορά – και αυτή η φορά ήταν, όπως η ίδια είπε, «πολύ πιο δύσκολη».

Με γενναιότητα που ξεπερνά τον φόβο και την αγωνία, η Άννα αποφάσισε όχι μόνο να μιλήσει, αλλά και να δείξει. Να βγάλει δημόσια την περούκα που φορούσε για μήνες. Να παρουσιάσει το πιο ευάλωτο κομμάτι της προσωπικής της διαδρομής. Να κοιτάξει κατάματα χιλιάδες ανθρώπους και να τους πει: «Αυτό είμαι σήμερα. Και συνεχίζω».

Σε μια κοινωνία που συχνά περιμένει από τις γυναίκες να είναι πάντα δυνατές, πάντα περιποιημένες, πάντα «σε έλεγχο», η εικόνα της Άννας ήταν μια πράξη απελευθέρωσης. Μια όμορφη, δραστήρια, πετυχημένη γυναίκα, από τις κορυφαίες στον χώρο της, τόλμησε να σταθεί απέναντι στο κοινό της, χωρίς την προστασία της εικόνας. Και αυτό έκανε χιλιάδες ανθρώπους να συγκινηθούν βαθιά.

Ως δημοσιογράφος, αλλά και ως γυναίκα, δεν μπορώ παρά να σταθώ δίπλα σε αυτή την επιλογή. Γιατί κάθε φορά που ένα δημόσιο πρόσωπο μιλάει ανοιχτά για την ασθένειά του, πολλαπλασιάζεται η δύναμη που φτάνει στους ανθρώπους, που παλεύουν σιωπηλά.

Η εξομολόγηση της Άννας δεν ήταν απλώς μία προσωπική στιγμή έκθεσης. Ήταν πράξη στήριξης. Ήταν ένας τρόπος να ακουστεί σε όλη τη χώρα ένα μήνυμα ελπίδας: «Δεν είστε μόνοι. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά είναι αγώνας που δίνετε μαζί.»

Τέτοιου είδους δημόσιες αφηγήσεις λειτουργούν σαν φάρος για όσους δοκιμάζονται από παρόμοιες ασθένειες. Σπάνε το ταμπού που ακόμα υπάρχει γύρω από τον καρκίνο, φωτίζουν πλευρές που πολλοί ντρέπονται ή φοβούνται να αποκαλύψουν και κυρίως προσφέρουν δύναμη. Δύναμη να συνεχίσουν θεραπείες, να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές στο σώμα τους, να μιλήσουν στους δικούς τους ανθρώπους, να ζητήσουν βοήθεια.

Η Άννα Κανδαράκη δεν μοιράστηκε απλώς μια δύσκολη στιγμή. Έδωσε φωνή, ελπίδα, κουράγιο. Και με αυτή τη δημόσια πράξη της έγινε, ένας πυλώνας στήριξης για χιλιάδες ασθενείς και οικογένειες.

Τη συγχαίρω από καρδιάς για το θάρρος της και την ευχαριστώ, που με την αλήθεια της άνοιξε έναν δρόμο αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
Γιατί όταν το προσωπικό γίνεται δημόσιο με τέτοια αξιοπρέπεια, τότε η κοινωνία κάνει ένα βήμα μπροστά.

Τατιάνα