Δανάη Μπάρκα: «Δεν θέλω να είμαι η Μπουμπουλίνα του ’23 χωρίς λόγο»

Η Δανάη Μπάρκα, λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωση της σεζόν στο Mega, παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και στον δημοσιογράφο, Νίκο Γεωργιάδη.

Η γνωστή παρουσιάστρια μεταξύ άλλων, μίλησε για το bodyshaming, για μηνύματα που λαμβάνει, ενώ αναφέρθηκε στον τρόπο που η ίδια πολεμάει τις ανασφάλειές της.

Υπάρχει φυσικά και το θέμα του body shaming. Για αυτές τις κοπέλες που μου ανέφερες πριν ποζάρεις με μαγιό, και μάλιστα μου ζήτησες να μην κάνουμε πολύ ρετούς.

Μα δεν είναι ντροπή να βγει ένα περιοδικό που θα με δείχνει αψεγάδιαστη και αύριο να με δει στην παραλία και να πει «καλέ, ποια είναι αυτή;»; Όλοι θέλουμε να βγαίνουμε πιο λαμπεροί αλλά όχι να γίνουμε κάποιοι άλλοι! Έχω μιλήσει πολλές φορές για τη διαφορετικότητα, αλλά νιώθω ότι πλέον αν αντιμετωπίζω τον εαυτό μου ως διαφορετικό, γίνεται οριακά ρατσιστικό.

Όπως δεν θα ρωτήσουν έναν άνθρωπο με κοιλιακούς πώς νιώθει να είναι με μαγιό, έτσι δεν θέλω να ρωτάνε και μένα. Όσο εμείς το αντιμετωπίζουμε ως κάτι περίεργο ή σπάνιο, τόσο πιο ρατσιστικός γίνεται ο κόσμος μας. Όταν πάψουμε να ασχολούμαστε και αντιληφθούμε πως όπως θα δούμε με μαγιό την Άσλεϊ Γκράχαμ, τη Lizzo, την Κιμ Καρντάσιαν, έτσι θα δούμε και την Τζένιφερ Άνιστον, την Κόρτνεϊ Κοξ και τη Μέριλ Στριπ, ο κόσμος μας θα γίνει πιο ομαλός για όλους. Κουράστηκα να βλέπω και δικούς μου τίτλους να μιλάω για τα μαγιό και τα σώματα. Όταν κάνουμε ακτινογραφία στον γιατρό, το πόδι το δικό μου, της φίλης μου και το δικό σου ίδια φαίνονται.

Από την άλλη, το να μιλάς για την εικόνα σου δείχνει απενοχοποίηση.

Αν το κάνω όμως σημαία μου, ο άλλος θα πάθει ναυτία στο τέλος. Υπάρχουν στιγμές που κι εγώ λέω για τον εαυτό μου «μην αρχίσεις πάλι τα κατεβατά, έχεις κουράσει». Μπορεί να σου πω τώρα δεν θέλω να μιλάω άλλο για το σώμα μου, να πάω μετά στη Σέριφο, να κλάψει ένα κορίτσι μπροστά μου και να γράψω ένα ολόκληρο κείμενο. Δεν θέλω να είμαι η Μπουμπουλίνα του ’23 χωρίς λόγο.

Φαίνεται να αγαπάς τον εαυτό σου. Με την έννοια της αγκαλιάς, όχι της έπαρσης.

Δεν ισχύει πάντα αυτό. Μπορεί Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή να με αγαπώ και να με βλέπω στον καθρέφτη και να συγκινούμαι και να με εμψυχώνω και Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή να είμαι στα πατώματα και να κλαίω, όχι μόνο για την εικόνα μου αλλά και τις άλλες ανασφάλειές μου. Όσο με χτυπάω, τόσο προσπαθώ να με χαϊδεύω.