Κ. Δόξας-Λ. Ελευθερίου: “Μας έθιξαν σε κάποιες τηλεοπτικές συνεντεύξεις”!

Είναι… αφόρητα ταλαντούχοι. Διαθέτουν άφθονες δόσεις καλλιτεχνικού ταμπεραμέντου συνδυασμένες με το πάθος και την τρέλα που έχουν για τη δουλειά τους. Ισως αυτός να είναι και ο λόγος που τους κάνει τόσο ξεχωριστούς. Ο λόγος για τον Λευτέρη Ελευθερίου και τον Κώστα Δόξα, τους δύο παίκτες του «YFSF» που έχουν καταφέρει αναμφισβήτητα αυτό τον χειμώνα να κλέψουν τις τηλεοπτικές εντυπώσεις και όχι μόνο.

-Οταν αποφασίσατε να πείτε το «ναι» στο «Familiar», μπορούσατε να φανταστείτε αυτόν τον… τυφώνα της επιτυχίας;
-Κώστας: Νομίζω πως όποιος σου απαντήσει σε αυτή την ερώτηση θα σου πει ψέματα. Οχι, δεν μπορείς να φανταστείς το τι σε περιμένει στη συνέχεια. Τα πάντα γίνονται… τρισδιάστατα. Και η έκθεση και η δημοσιότητα, μέχρι και η κούραση που νιώθεις από live σε live. Οπως και να ‘χει, εγώ κρατάω μόνο τα θετικά απ’ αυτό το ταξίδι και αυτά είναι, πρώτον το ότι απολαμβάνω κάθε Κυριακή τα live και δεύτερον ότι έχω καταφέρει να εισπράξω τόση θετική ενέργεια από τον κόσμο, που αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα.
– Λευτέρης: Και εγώ, δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να φανταστώ το τι με περιμένει παρακάτω. Με το που άνοιξα την πόρτα του «Familiar», ένιωσα σαν να έρχεται επάνω μου ένα κύμα καυτού αέρα και πραγματικά αισθάνθηκα πως δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να το αντιμετωπίσω όλο αυτό και από τη θετική, αλλά και από την αρνητική πλευρά του.

-Υπήρξαν στιγμές που να ένιωσες πως ευνουχίζεσαι και καλλιτεχνικά;
-Λευτέρης: Οντως… Ολο αυτό το πράγμα που με περίμενε μετά τη συμμετοχή μου ήταν τόσο τεράστιο, τόσο δύσκολα διαχειρίσιμο που, ναι, ώρες ώρες ένιωσα να με «καταπίνει» και να με «ευνουχίζει» καλλιτεχνικά. Το «Familiar» πολλές φορές σε φέρνει σε εντελώς αντίθετο δρόμο από την καλλιτεχνική σου υπόσταση, καθώς στο συγκεκριμένο πρόγραμμα πάνω απ’ όλα έχει σημασία το σόου.

-Υπήρξαν στιγμές που να μετανιώσατε που είπατε το «ναι»;
-Λευτέρης: Ούτε μία φορά δεν το έχω μετανιώσει, όμως, αν μου έλεγες να συμμετέχω ξανά, τώρα που ξέρω και το μετά, δεν μπορώ να σου πω σίγουρα πως θα έλεγα και πάλι ναι (γέλια). Ομως, φροντίζω να κρατάω τη χαρά, το κέφι και όχι την κούραση και την ένταση, για να μπορώ να το απολαμβάνω μέχρι τέλους και να μη μεταμορφωθεί σε… αγγαρεία.
-Κώστας: Φυσικά και δεν το έχω μετανιώσει. Εχω εισπράξει απίστευτη ενέργεια, απίστευτη αγάπη, απίστευτη θετικότητα, άσε που το «Familiar» κατάφερε να με… ξεκουμπώσει και να με κάνει να ανακαλύψω και άλλες πτυχές του εαυτού μου, τις οποίες πως δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είχα. Γιατί στην καθημερινότητά μου είμαι πολύ συνεσταλμένος.

-Πώς τα πάτε με τον ανταγωνισμό στο σόου;
-Λευτέρης – Κώστας: Δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Τη μία εβδομάδα τα πάμε καλά εμείς, την επόμενη οι άλλοι. Συναγωνισμό νιώθουμε και όχι ανταγωνισμό.Μετά τα live αντί να πάμε σπίτι να ξεκουραστούμε, βγαίνουμε και τρώμε για να συζητήσουμε και να μας φύγει η ένταση. Κάθε Κυριακή αισθανόμαστε σαν να πηγαίνουμε πενθήμερη και η παραγωγή είναι ο κηδεμόνας μας.

-Ισως γιατί δεν υπάρχει και η διαδικασία της αποχώρησης…
-Κώστας: Kι αυτό είναι κάτι που παίζει μεγάλο ρόλο…
-Λευτέρης: Προσωπικά, αν υπήρχε η διαδικασία της αποχώρησης, μπορεί να μην είχα δεχθεί να συμμετέχω.

-Υπάρχουν και καλλιτέχνες που τους μιμείστε και παρεξηγούνται…
-Κώστας: Γιατί να παρεξηγηθούν; Δεν το καταλαβαίνω.Εμείς ό,τι κάνουμε το κάνουμε με πολλή αγάπη, προσοχή και τεράστια κούραση. Ενα παιχνίδι είναι, που σκορπά το γέλιο στον κόσμο και αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι κακό, σε συνδυασμό δε και με τον φιλανθρωπικό του χαρακτήρα.

-Είναι ενοχλητικό που οι πάντες μόλις σας αντικρίσουν περιμένουν να τους κάνετε να γελάσουν;
-Κώστας – Λευτέρης: Οχι μωρέ, δεν τίθεται θέμα ενόχλησης. Απαξ βέβαια και καταλάβεις ότι ο άλλος σε προσεγγίζει με αγάπη και με σεβασμό γι’ αυτό που κάνεις και δεν σε αντιμετωπίζει σαν… τσίρκουλο. Γέλιο προσφέρουμε στον κόσμο, το γέλιο περιμένει και ο κόσμος από μας. Βέβαια, είμαστε κι εμείς άνθρωποι και όχι ρομπότ και έχουμε και τις πιο… γκρίζες και μελαγχολικές στιγμές μας.

-Το «Familiar» ήταν για σας ένα δώρο; Σας άνοιξε πόρτες;
-Λευτέρης – Κώστας: Αναμφισβήτητα και ήταν ένα μεγάλο δώρο και με την επιτυχία που σημείωσε μας άνοιξε πολλές πόρτες.

-Λευτέρη, θεωρείσαι από τους πλέον ταλαντούχους ηθοποιούς και οι προσδοκίες του κόσμου από σένα είναι μεγάλες. Σε αγχώνει αυτό;
-Ναι, αγχώνομαι γιατί όσο πιο αναγνωρίσιμος και αγαπητός γίνεσαι, τόσο πιο συγκεκριμένο και ουσιαστικό είναι αυτό που πρέπει να έχεις πεις στον κόσμο. Εχει πει ο Αγγέλακας για συνάδελφο, του οποίου το όνομα δεν θα αναφέρω, μια ατάκα με την οποία συμφωνώ απόλυτα: «Οταν έπρεπε να μιλήσει είπε λίγα και όταν έπρεπε να μη μιλήσει είπε πολλά».

-Σε αποκαλούν… ηθοποιό – πολυμηχάνημα! Εχεις χιούμορ που παραπέμπει σε Monty Pythons, αλλά θυμίζει και ηθοποιούς του παλιού καλού σινεμά…
-Χαίρομαι και μακάρι να είναι έτσι. Αν ο ηθοποιός μπορεί να γίνει… «πλαστελίνη» και να μεταμορφωθεί σε εντελώς διαφορετικά πράγματα, τότε έχει ανακαλύψει το νόημα όλου αυτού του μαγικού ταξιδιού της υποκριτικής.

-Εχετε στραμμένα πάνω σας τα φώτα της δημοσιότητας, όμως και οι δυο σας δεν τα πάτε πολύ καλά μαζί της…
-Κώστας: Πώς να τα πάμε καλά με τα Μέσα, όταν τις περισσότερες φορές που σε καλούν κάπου ή σου παίρνουν συνέντευξη νιώθεις ότι σε καθίζουν στην καρέκλα κι αρχίζουν να σε… πυροβολούν; Ο τρόπος που λειτουργεί το star system είναι αδυσώπητος. Εβγαλαν στη δημοσιότητα πράγματα από την προσωπική μου ζωή τα οποία δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Τι νοιάζει τον κόσμο, π.χ., αν εγώ παντρεύτηκα, χώρισα, αρραβωνιάστηκα, αν έχω πέντε παιδιά… Αλλη σκασίλα δεν είχε! Πολλές φορές, λοιπόν, κυρίως σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις, ήρθα στα όριά μου, αλλά προσπάθησα να χειριστώ την αδιακρισία με χιούμορ.

-Εσύ, Λευτέρη, άκουσες επίσης τα εξ αμάξης επειδή «τόλμησες» να ενοχληθείς απο κάποια σχόλια. Και μετά ήρθαν τηλε-δικαστήρια γιατί… έβγαλες γλώσσα!
-Λευτέρης: Εχω μάθει να το λέω όταν κάτι με ενοχλεί, χωρίς να σκέφτομαι τις αντιδράσεις. Και δεν θα πάρω την άδεια κανενός για να μιλήσω όταν αισθανθώ ότι έχω θιχτεί. Αυτό που είπα για τον Γιώργο Λιάγκα δεν το είπα με κακία. Με ενόχλησε όταν ο κεντρικός παρουσιαστής του καναλιού που συνεργάζομαι βγαίνει και με αποκαλεί… μουλάρι. Πού είναι το παράδοξο; Ημουν λέει άλογο κούρσας και έγινα μουλάρι. Μα λέγονται αυτά; Αν δεν σε σεβαστεί ο παρουσιαστής του καναλιού σου, τότε τι να περιμένεις από τους ανταγωνιστές; Ολους εμάς που λέμε το «ναι» σε αυτά τα σόου και εκθέτουμε τον εαυτό μας, ποιος θα μας προστατέψει; Στο χωριό μου υπάρχει μια παροιμία που λέει πως «τα μουλάρια βγάζουν όλη τη δουλειά»…

-Τα άλογα κούρσας επίσης ντοπάρονται…
-Ακριβώς και αν εγώ μπήκα στο σόου «ντοπαρισμένος», ευτυχώς που έγινα «μουλάρι», γιατί πίστεψέ με, δεν με ενδιαφέρει ο πρωταθλητισμός στην τέχνη. Με ενδιαφέρει να κάνω πράγματα που με γεμίζουν, με κάνουν ευτυχισμένο και με προχωρούν παρακάτω. Θίχτηκα, λοιπόν, με αυτές τις κρίσεις και τις επικρίσεις και επίσης μου κακοφάνηκε όταν γίνονται από μια εκπομπή στην οποία πήγα και τόλμησαν να με ρωτήσουν on air πόσο είναι το… μόριό μου, αν αερίζομαι δημοσίως. Και δεν τους πρόσβαλα στον αέρα, ούτε έφυγα.

-Για να αντέξει κανείς σε αυτόν το χώρο πρέπει να…
-Κώστας : Να έχει διαρκώς μια αλήθεια, κάτι ουσιαστικό να πει. Μόνον οι αληθινοί καλλιτέχνες γερνούν στη σκηνή.
-Λευτέρης: Να μην πάψεις ποτέ να κυνηγάς αυτό που είσαι… Να μη σταματάς ποτέ την προσπάθεια να εξελίσσεσαι.

Πηγή : TV Εθνος