Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Πράτανο για λογαριασμό του περιοδικού People, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης αναφέρεται στον τρόπο που διαχειρίστηκε τη δημοσιότητα, αλλά και τις φορές εκείνες που κόπηκαν τα πόδια του.
Γνώρισες τεράστια δημοσιότητα από μικρός. Το γεγονός αυτό τι αντίκτυπο είχε στον χαρακτήρα σου αλλά και στον τρόπο που βλέπεις τους ανθρώπους;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η δημοσιότητα ενέχει τον κίνδυνο να καβαλήσεις το καλάμι και να εκτεθείς ανεπανόρθωτα, μπορεί ακόμα να σε φορτώσει και με κόμπλεξ. Από την άλλη, αν την εκλάβεις ως μια δοκιμασία, μπορεί να σε βοηθήσει να μείνεις συγκεντρωμένος και όσο το δυνατόν μετριόφρων και ταπεινός. Η δημοσιότητα, τέλος, σε εκπαιδεύει να αντιλαμβάνεσαι συμπεριφορές που στην ανωνυμία δεν τις βιώνεις.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που μου έχουν πει πως θα ήταν σημαντικό για εκείνους να διδάσκονται πέρα από την Τέχνη και τη διαχείριση της εικόνας τους και των media. Ένιωσες να χάνεις τον έλεγχο, αφού τα φώτα στράφηκαν πάνω σου ήδη από τα 20;
Κανείς δεν έρχεται στη ζωή γνωρίζοντας πώς να κάνει τον σωστό χειρισμό. Δεν υπάρχει κάποια συνταγή. Αυτό που μπορεί να σε κρατήσει είναι να καταφύγεις σε κάποιες βασικές αξίες, που δεν είναι άλλες από την οικογένεια και την παιδεία που διαθέτει κανείς. Επίσης βοηθάει ένας κύκλος ατόμων που έχουν αποδείξει τη φιλία τους και μπορούν να σε επαναφέρουν στη γη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποια ήταν εκείνη η πρωτόγνωρη εμπειρία που σου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό;
Δεν μπορώ να ξεχάσω τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν τις πρώτες φορές που έπαιζα μπροστά σε χιλιάδες κόσμου – πριν έπαιζα μόνο σε μικρούς χώρους.
Πώς γίνεται να συγκρατηθείς και να μην κοπούν τα πόδια σου;
Τα πόδια κόβονται όπως και να ’χει (γέλια). Εκεί δεν υπάρχει κάποιου είδους διαχείριση, σε πιάνει ένας πανικός. Είναι μια πάλη με τον εαυτό σου.
Κοιμόσουν εκείνα τα βράδια;
Φυσικά και δεν κοιμόμουν! Ως άνθρωπος δεν θα μπορούσα να μην το επεξεργάζομαι από κάθε πιθανή οπτική – μη σου πω σε σημείο παροξυσμού. Τόσο έντονα. Έβαζα όλες τις παραμέτρους, εξέταζα τι πήγε καλά, τι όχι…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
