Όλγα Κεφαλογιάννη – Μίνως Μάτσας: Νέα βραδινή έξοδος για το ζευγάρι – Φωτογραφίες TLIFE

Το βράδυ της Τρίτης 30/1 πραγματοποιήθηκε η επίσημη πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης «Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας», ένα έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου, στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».

Το παρών στην πρεμιέρα της παράστασης έδωσαν και ο Μίνως Μάτσας με την σύζυγό του Όλγα Κεφαλογιάννη. Το ζευγάρι που παντρεύτηκε τον Μάιο του 2021 με πολιτικό γάμο στις Σπέτσες και έχει αποκτήσει δυο δίδυμα παιδιά, αγαπά πολύ το θέατρο, γι’ αυτό και δε θα μπορούσε να λείπει από μια τέτοια βραδιά.

Άλλωστε οι περισσότερες φορές που τους συναντούμε σε κάποια δημόσια εμφάνιση είναι είτε σε κάποιο θέατρο είτε σε κάποια μουσική συναυλία. Όλγα Κεφαλογιάννη και Μίνως Μάτσας αφού παρακολούθησαν με ενδιαφέρον την παράσταση,  στην οποία πρωταγωνιστεί η Νένα Μεντή και υπογράφει ο Πέτρος Ζούλιας, πόζαραν αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί στον φωτογραφικό φακό.

Λίγα λόγια για το έργο

Η στάση των ηρώων απέναντι στα ηθικά ιδεώδη αποτελεί τον κεντρικό άξονα του ζακυνθινού, γεμάτου σασπένς και με ανατροπές, αστικού δράματος. Στις δύσκολες στιγμές, η αξία της τιμής και της αξιοπρέπειας έρχεται αντιμέτωπη με την ανάγκη και το χρήμα. H απόφαση της Κοντέσσας Βαλέραινας είναι καθοριστική για το μέλλον της οικογένειας των Βαλέρηδων. Το ζήτημα που θίγει ο Ξενόπουλος στο έργο του παραμένει επίκαιρο, με την αρετή της αξιοπρέπειας  από τη μία πλευρά και τη διαφθορά του χρήματος από την άλλη να βρίσκονται στο επίκεντρο του έργου.

Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει χαρακτηρίσει «Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας» ως «το καλύτερο έργο της ζωής του». Σπουδαίες ηθοποιοί του ελληνικού θεάτρου, όπως η Ευαγγελία Παρασκευοπούλου, η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Κυβέλη και η Άννα Συνοδινού έχουν ερμηνεύσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το έργο έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία.  

«…Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας το συνέλαβα νέος, το έγραψα άντρας, το ξανάγραψα μεσόκοπος, το τελείωσα σχεδόν γέρος. Είναι το έργο όλης μου της ζωής.

Ό,τι μ’ αρέσει προπάντων σ’ αυτό, είναι η ευγένεια κι η πρωτοτυπία του μύθου, -ποτέ μου δεν ξαναβρήκα θέμα παρόμοιο ούτε στη Φιλολογία μας υπάρχει, ούτε στο ξένο Θέατρο θα μπορούσε κανείς να βρει εύκολα κάτι που να του μοιάζει- κι η αυστηρότης, η συμμετρία της δραματικής μορφής. Είναι κάτι βαθιά Ζακυνθινό, μα συγχρόνως και βαθιά Ελληνικό. Και μπόρεσα να το σφικτοδέσω, να το βάλω όλο σε μια μεγάλη πράξη, χωρισμένη απλά και φυσικά σε τρία μικρά μέρη, γιατί το δράμα αρχίζει το πρωΐ, στον ίδιο πάντα τόπο, τελειώνει το βράδυ. Εκείνο που λέμε «σκηνική οικονομία» σε κανένα μου έργο δε φαίνεται τελειότερο· και μπορεί κανείς να προσέξει μόνο στα μπαινοβγάλματα των προσώπων στη σκηνή που είναι ο σκόπελος όχι μόνο των αρχαρίων…

Έπειτα δεν έχει ούτε μια λέξη παραπάνω, που να μη χρειάζεται δηλαδή απολύτως στην εξέλιξη του μύθου, στην πρόοδο του δράματος και συγχρόνως στο χαρακτηρισμό των προσώπων. Όλ’ αυτά χωρίς περιττό στολίδι, χωρίς θεατρικό κόλπο κανένα. «Με τα λιτότερα δραματικά μέσα», παρατηρεί ένας κριτικός…» Γρηγόριος Ξενόπουλος, Από τον Πρόλογον του 1918.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος