«Όσο πιο πολύ τον κυνηγάω, τόσο απομακρύνεται»: Μήπως νιώθεις και εσύ έτσι;

«Είναι τόσο κλειστός… και όσο προσπαθώ να τον κάνω να μιλήσει και να επικοινωνήσουμε, τόσο περισσότερο απομακρύνεται. Νιώθω τόσο μόνη!» Δηλώσεις που ακούγονται στο θεραπευτικό γραφείο από ζευγάρια με προβλήματα. Μήπως θυμίζει κάτι και σε εσάς; Η ψυχοθεραπεύτρια Μαρίνα Μόσχα μας μιλά για αυτό το φαινόμενο. Πρόκειται για ένα από τα μοτίβα που κυριαρχούν στις σχέσεις, φέρνοντας το ζευγάρι σε δύσκολη θέση καθώς ο ένας νιώθει ότι κυνηγάει τον άλλον για να «έχουν σχέση» και ο άλλος απλά κλείνεται όλο και περισσότερο και απομακρύνεται.

Ο «κυνηγός»: είναι εκείνος που προσπαθεί να «φέρει τον άλλον μέσα στη σχέση», εκείνος που συνήθως πιέζει, είναι πιο επιθετικός, ασκεί κριτική, κρεμάει ταμπέλες, είναι γεμάτος παράπονα, φωνάζει, γκρινιάζει, κάνει ότι μπορεί για να ακουστεί και να παρακινήσει το ταίρι του, προσκαλεί τον άλλον με έναν προκλητικό όμως τρόπο. Κάποια από τα συναισθήματα που κατακλύζουν τον ψυχισμό του είναι η ματαίωση, η απογοήτευση, ο θυμός αλλά και η συναισθηματική μοναξιά. Χαρακτηριστικές φράσεις: «Μάλλον δεν ενδιαφέρεται, νιώθω αόρατη, δεν ξέρω πως να τον παρακινήσω, κάποιες φορές ξεπερνώ τα όρια αλλά το κάνω για να τον ξυπνήσω, …νιώθω τόσο μόνη!»

Ο «κυνηγημένος»: είναι εκείνος που συνήθως απομακρύνεται σιωπηλά, εκείνος που νιώθει την κριτική και τις παρατηρήσεις του συντρόφου να τον παραλύουν, εκείνος που συναισθηματικά δεν ξέρει πως να διαχειριστεί όλο αυτό που συμβαίνει μέσα του, πως να το επικοινωνήσει, πως να κάνει επαφή με τον άλλον και απλά… κλείνεται όλο και πιο πολύ, σα να μην είναι εκεί, σα να μουδιάζει ολόκληρος και δεν μπορεί να ανταποκριθεί, ενώ συχνά διακατέχεται από συναισθήματα αναξιότητας, ανεπάρκειας και ανημπόριας με την αποφυγή ως χαρακτηριστικό. Χαρακτηριστικές φράσεις: «Περιμένω να ηρεμήσει και δεν μιλώ, κλείνομαι και κρύβομαι για να νιώσω ασφάλεια, στο ρόλο του συντρόφου είμαι λίγος και ανεπαρκής-θα επικεντρωθώ στη δουλειά μου που νιώθω
πιο σημαντικός, δεν καταλαβαίνω τι θέλει!»

Απέδωσα το ρόλο του κυνηγού στη γυναίκα και το ρόλο του κυνηγημένου στον άνδρα, λόγω του ότι είναι αυτό που συναντάμε πιο συχνά, όχι ότι αποκλείεται να συμβεί και το αντίθετο όμως. Και αυτό συμβαίνει επειδή η γυναίκα μπορεί και εκφράζει πολύ πιο εύκολα αυτό που της συμβαίνει ενώ ο άνδρας έχει μάθει να κρύβει τα συναισθήματά του, να είναι ανέκφραστος, να είναι ο δυνατός.

Αν σκεφτούμε τα στερεότυπα εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε πώς λειτουργούν στον άνδρα: «οι άνδρες δεν κλαίνε», «τι είσαι; γυναικούλα που γκρινιάζεις συνέχεια;», στερεότυπα που δυστυχώς ακόμα και σήμερα καλά κρατούν. Αντίθετα, στη γυναίκα είναι
αποδεκτή αυτή η συμπεριφορά και έχει αποδοθεί και από τη φύση αλλά και από την κοινωνία η συνοχή της σχέσης/γάμου για το μεγάλωμα των παιδιών της. Έτσι, η γυναίκα η οποία έχει μεγαλύτερη ανάγκη τον συναισθηματικό δεσμό, στη προσπάθειά της να τον προστατέψει, να τον διατηρήσει παίρνει το ρόλο του κυνηγού…