Παραλογίζομαι. Το νιώθω, το βλέπω, το ξέρω. Νιώθω μονίμως άρρωστη. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου. Είμαι με τους φίλους μου, σκέφτομαι τι κάνει εκείνος. Κι αν δει καμιά σέξι όμορφη να περνάει; Είμαι στο αυτοκίνητο. Κι αν γνωρίσει καμία και με παρατήσει; Είμαι στους γονείς μου. Κι αν στη δουλειά του δουλεύει καμιά ωραία; Είμαι στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ, στο ταμείο, στο μπαρ, στο φαρμακείο, με φίλους, με γνωστούς, με παρέα, σε γενέθλια, σε πάρτι, σε γιορτές… Και απλά θέλω να φύγω. Να φύγω να τρέξω σε εκείνον, να γατζωθώ πάνω του και να μην φύγω ποτέ. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Και πολύ λέω!
Η Νίκη Ζαρκάδα, ψυχολόγος με κοιτάει με κατανόηση. “Η παράλογη ζήλια συχνά πηγάζει από την ανασφάλεια ή έναν υποσυνείδητο φόβο απόρριψης. Το άτομο που ζηλεύει παθολογικά είναι ένα άτομο που υποφέρει βαθιά. Αδυνατεί να ελέγξει τον εαυτό και τις συναισθηματικές του αντιδράσεις”.
Ακριβώς. Ούτε που τολμάω να πω πια στους φίλους μου τα καμώματά μου. Η παρακολούθηση έβγαζε γέλιο τουλάχιστον και τους την είπα. Τα υπόλοιπα ντρέπομαι. Νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου. Στη σκέψη ότι θα τον χάσω όμως παραλύω. Και το περίεργο είναι ότι αν μου έλεγες ότι με απατά, ότι δεν με αγαπά, ότι δεν με θέλει θα σου απαντούσα: α-πο-κλεί-ε-ται! Και θα έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά.
Τον αγαπάω. Είναι τόσο καλό παιδί. Τόσο γλυκός, τόσο τρυφερός, τόσο ευγενικός, τόσο πρίγκιπας. Τόσο…. βλάκας που τότε που πήγαμε για φαγητό σε εκείνο το ταβερνάκι κοιτούσε τη σερβιτόρα λες και είχε να δει γυναίκα δέκα χρόνια, το τέρας! Το τέρας! Δεν με σκέφτεται καθόλου, δεν με σέβεται. Πώς είναι δυνατόν να είναι μαζί μου και…. Ουπς!
Το τεστ
“Άρχισε να παρατηρείς τις αντιδράσεις σου” λέει η Νίκη Ζαρκάδα. “Πόσο συχνά σου συμβαίνει να νιώθεις έτσι;”
-Συνέχεια.
-Είναι κάτι που σου συνέβαινε και σε άλλες σχέσεις; ρωτάει η ψυχολόγος.
-Όχι σε όλες, σε μερικές, απαντάω.
-Αναγνωρίζεις ότι η συμπεριφορά σου είναι υπερβολική; συνεχίζει η κ.Ζαρκάδα.
-Εκ των υστέρων ναι, αλλά μετά πάλι παρασύρομαι. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται και δεν μπορώ να το ελέγξω. Αλλά και που αναγνωρίζω την υπερβολή και τον παραλογισμό μου, το κάνω μόνο όταν εκείνος εξαφανίζεται και φοβάμαι μήπως δεν το ξαναδώ. Τότε μόνο επανέρχεται η λογική μου. Υπό το καθεστώς του φόβου. Αλλά η λογική επανέρχεται για λίγο.
-Η ζήλια σου βασίζεται σε ρεαλιστικά γεγονότα;
Ε, χρησιμοποιώ λίγο και τη φαντασία μου, είναι η αλήθεια. Αλλά γίνεται αυτόματα. Σαν να κατρακυλάει η σκέψη στην απόλυτη καταστροφή.
-Οι φίλοι σου σου λένε ότι είσαι υπερβολική;
Ναι.
Αν οι απαντήσεις που θα δώσεις εσύ στις ερωτήσεις της ψυχολόγου είναι ανησυχητικές “σκέψου το ενδεχόμενο να επισκεφτείς κάποιον ειδικό προκειμένου να σε βοηθήσει να διαχειριστείς καλύτερα αυτή την κατάσταση”. Καλό θα σου κάνει, πίστεψέ με.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ;
Τα σχόλια είναι κλειστά.
Μπορείτε να μας δώσετε κάποιες συμβουλές, ώστε να προσπαθήσουμε αρχικά να δουλέψουμε μόνες μας με τον εαυτό μας;