Swipe, match, ghost: Ο έρωτας όπως τον ζει η Gen Y

Αν έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να σκρολάρει σε dating app, να βρίσκει κάποιον που «κάτι λέει», να κανονίζει ραντεβού, να περνάει καλά και τρεις μέρες μετά να χάνεται απ’ το χάρτη, μην ανησυχείς. Δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος. Οι σχέσεις σήμερα μοιάζουν με κύκλους που ξεκινούν με ενθουσιασμό, περνούν από φάση βαθιάς υπαρξιακής αγωνίας και καταλήγουν σε σιωπή. Όχι επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη την αγάπη. Αλλά επειδή την τρέμουν. Δεν είναι αδιαφορία, είναι εξάντληση. Κι όσο κι αν θέλεις να μείνεις αλώβητος, το ίδιο το σύστημα του έρωτα σού το κάνει δύσκολο. Ειδικά αν ανήκεις στη Gen Y, τη γενιά που ενηλικιώθηκε με το MSN και ωρίμασε με το Instagram. Έχεις περάσει απ’ όλα. Από τον ρομαντισμό του χειρόγραφου μηνύματος ως το double tap και το block. Και είσαι ακόμα εδώ. Κουρασμένος, αλλά με επίγνωση. Και αυτό από μόνο του είναι μια νίκη.

Το ghosting έγινε κανονικότητα

Κάποτε χρειαζόσουν θάρρος για να πεις «δε θέλω να συνεχίσουμε». Σήμερα, το απλώς να εξαφανιστείς μοιάζει με κοινωνικά αποδεκτή λύση. Δεν είναι ότι δε σε νοιάζει ο άλλος. Είναι ότι δεν αντέχεις τη δυσκολία του να εξηγήσεις. Αν κάποιος σ’ ενθουσιάσει πολύ, πατάς φρένο. Αν δείξει πως αρχίζει να δένεται, απομακρύνεσαι. Το ghosting έχει γίνει ένας τρόπος να ξεφύγεις χωρίς δράμα, χωρίς αναμέτρηση. Στην πραγματικότητα όμως, κρύβει φόβο. Φόβο μήπως πληγωθείς, μήπως μπλέξεις, μήπως φανείς ευάλωτος. Είναι το “πάψε και φύγε” μιας εποχής που δεν μας έχει μάθει να μένουμε όταν τα πράγματα σοβαρεύουν.

Οι άνθρωποι διψούν για σύνδεση αλλά φοβούνται τη δέσμευση

Είναι σχεδόν ειρωνικό. Θέλεις να αγαπήσεις, να μοιραστείς τη ζωή σου, να σου στείλουν καληνύχτα χωρίς να το ζητήσεις. Και ταυτόχρονα φοβάσαι μη βρεθείς εγκλωβισμένος, μη σε προδώσουν, μη σε δουν «όλο» και σε απορρίψουν. Ζεις με ένα διαρκές «ναι μεν αλλά». Σου αρέσει κάποιος αλλά δεν το λες. Νιώθεις έλξη αλλά κρατιέσαι. Λες «θα δούμε» αλλά μέσα σου ξέρεις ότι δε θα πας πουθενά. Η ανάγκη για ουσιαστική επαφή συγκρούεται με την υπαρξιακή κούραση και την επιφυλακτικότητα. Κι όσο τα social γεμίζουν με ρομαντικά reels και «goals» ζευγαριών, τόσο περισσότερο μπερδεύεσαι για το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι.

Τα apps δε σκότωσε τον ρομαντισμό, απλώς τον έκανε πιο σύνθετο

Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν φταίνε τα apps. Δεν φταίνε τα likes ούτε τα swipes. Φταίει η εποχή που σου έμαθε να έχεις επιλογές παντού, αλλά δεν σου έμαθε πώς να τις διαχειρίζεσαι. Φταίει η ταχύτητα με την οποία ζεις, η ιδέα ότι πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο παρακάτω, η πεποίθηση ότι αν δεν σου κάτσει από την πρώτη φορά, δεν άξιζε. Ο ρομαντισμός δεν χάθηκε. Απλώς πέρασε μέσα από chat, emoji και ραντεβού κατ’ οίκον χωρίς επένδυση, αφήνοντάς σε με την ψευδαίσθηση πως ελέγχεις το παιχνίδι. Κι όμως, το να αφεθείς, να τολμήσεις, να ρισκάρεις να πληγωθείς, παραμένει το πιο επαναστατικό πράγμα που μπορείς να κάνεις.

Δεν είναι ότι οι σχέσεις σήμερα είναι χειρότερες. Είναι απλώς διαφορετικές. Ζητούν άλλου είδους θάρρος. Όχι να χτυπήσεις μια πόρτα με λουλούδια στο χέρι, αλλά να μη φύγεις όταν αρχίσεις να νιώθεις. Να στείλεις το μήνυμα όταν σκέφτεσαι κάποιον και όχι μόνο όταν βαριέσαι. Να κάτσεις να συζητήσεις αντί να εξαφανιστείς. Να διαλέξεις να μείνεις κι ας μην είναι όλα τέλεια. Γιατί το τέλειο δεν υπάρχει και το να αντέξεις την ατέλεια κάποιου είναι πιο ρομαντικό από οποιοδήποτε κρασί σε rooftop μπαρ. Οι σχέσεις σήμερα είναι ένας αγώνας ανάμεσα στον φόβο και την επιθυμία. Και αν διαλέξεις να μη φοβηθείς, έχεις ήδη κάνει το πρώτο βήμα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock