“Σαββατιάτικη βόλτα στη νεκρή αγορά”

Κάθε βόλτα στην αγορά είναι και μια νέα σοκαριστική εμπειρία. Το Σάββατο πήγα στο κέντρο της Κηφισιάς. Το κρύο τσουχτερό. Ελάχιστοι κυκλοφορούσαν έξω. Τα μαγαζιά άδεια όπως πάντα. Τα μισά από αυτά έχουν κλείσει. Εικόνα μαρασμού και εγκατάλειψης. Τα πιο ακριβά καταστήματα έχουν υποστεί το μεγαλύτερο πλήγμα.

Περπατούσα στο δρόμο κρατώντας το χέρι του Νίκου και μουρμούριζα, «απίστευτο, τι άλλο θα δούμε ακόμα!».

Μπήκα σε ένα μαγαζί με παιδικά. Το συγκεκριμένο ήταν την εποχή της υπερκατανάλωσης, ένα από τα καλύτερα και πολυτελέστερα. Οι σειρές των μεγάλων ξένων οίκων, Dior, Cavalli, Blumarine, Burberry, έντυναν τους λιλιπούτειους πελάτες του.

Η εκτύπωση που κάλυπτε τη βιτρίνα του «διαλαλούσε» εκπτώσεις που έφταναν και το 70%. Στα ράφια κρέμονταν ελάχιστα σχέδια. Οι επώνυμες εταιρίες είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. Το μαγαζί σκοτεινό και άδειο. Ο κάτω όροφος είχε σχεδόν μετατραπεί σε αποθήκη. Είχες την αίσθηση ότι μετρούσε ο χρόνος αντίστροφα μέχρι να κατεβάσει για πάντα ρολά.

Στη συνέχεια μπήκα σε ένα κατάστημα με γυναικεία ρούχα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα τολμήσει να ξαναμπώ στο παρελθόν. Οι τιμές του ήταν απαγορευτικές.

Μέσα στο τεράστιο πολυτελές κτίριο οι πωλήτριες ήταν πολύ περισσότερες από τους πελάτες. Τα ρούχα και τα παπούτσια που κάποτε ήταν άπιαστο όνειρο, τώρα μπορούσε να τα αγοράσει κανείς τουλάχιστον στη μισή τιμή. Και παρόλα αυτά κανείς δεν αγόραζε!

Το καταναλωτικό μοντέλο έχει τελείως αλλάξει για όλες τις κοινωνικές τάξεις. Όλοι έχουν πληγεί. Πλούσιοι και φτωχοί. Η παγκόσμια αυτή κρίση άλλωστε ξεκίνησε από το κεφάλαιο.

Θα ξαναπάρει ποτέ τα πάνω της αγορά; Θα ξαναγίνει η σαββατιάτικη βόλτα γιορτή; Θα σταματήσει ο κόσμος του εμπορίου να μαραζώνει και οι εργαζόμενοι σε αυτό να χάνουν τις δουλειές τους. Σε αυτό το ερώτημα σίγουρα δεν μπορώ να απαντήσω. Ένα γνωρίζουμε ωστόσο όλοι. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με τη διαρκή συρρίκνωση των μισθών, την αύξηση της ανεργίας και την εξοντωτική φορολόγηση των επιχειρήσεων.

Τατιάνα