Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Θέλοντας να κρατήσουμε ζωντανές κάποιες στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου και να τις αφήσουμε κληρονομία στην επόμενη γενιά, ζητήσαμε από την Τζούλια Ανδρειάδου, καταξιωμένη ζωγράφο αλλά και μακιγιέζ στα πλατό του ελληνικών κινηματογραφικών παραγωγών στα πρώτα της επαγγελματικά βήματα, να μας βοηθήσει σ αυτό.
Της ζητήσαμε να θυμηθεί πρόσωπα και πράγματα της εποχής εκείνης και να τα μοιραστεί μαζί μας.
Η κα Ανδρειάδου ξεκίνησε να εργάζεται ως μακιγιέζ στη Φίνος Φιλμ το 1960, όπου και γνώρισε τον σύζυγό της σκηνοθέτη Γιώργο Σταμπουλόπουλο.Την συναντήσαμε στο ατελιέ της στην Αθήνα και μοιράστηκε μαζί μας με ειλικρίνεια γεγονότα, που έγιναν μπροστά και πίσω από την κάμερα.
Ζ.Τ : Επιστρέφοντας από το Παρίσι το 1960 εργαστήκατε στη Φίνος Φιλμ.
Ξεκινήσατε ως βοηθός του αξέχαστου Σταύρου Κελεσίδη, πρώτου μακιγιέρ στην Αλίκη στο Ναυτικό και μακιγιάρατε τους γνωστότερους Έλληνες, αλλά και ξένους ηθοποιούς της εποχής. Έχετε ζήσει στιγμές ανεπανάληπτες!
Θα θέλατε να μοιραστείτε κάποιες από τις εμπειρίες σας μαζί μας…
Τζ.Α: Το επάγγελμα « μακιγιάζ για κινηματογράφο», το διάλεξα ως λύση, στη διάρκεια των σπουδών μου στο Παρίσι του ’60!
Οι εμπειρίες μου, εδώ και πολλά χρόνια έγιναν θολές αναμνήσεις, αλλά κάποιες κάπου κρύβονται ακόμα και δεν αφορούν μόνο διασημότητες!
Ζ.Τ : Για ποιες διασημότητες εκείνης της εποχής θα θέλατε να μιλήσουμε?
Τζ.Α : Ο κόσμος ήθελε και θέλει « τα είδωλα», ένα κοκτέιλ θαυμασμού, κρυφής ζήλιας και οικειότητας!!!
Το διαπίστωσα (αν και πολύ νέα), στην πρώτη ταινία που δούλεψα ως βοηθός, «Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ» .
Κάναμε γυρίσματα στον Πειραιά, στον Πόρο κι αλλού κι’ από όσο θυμάμαι, μαζεύονταν τα πλήθη και ζητούσαν αυτόγραφα από την «Αλίκη». Εκεί βρισκόταν το μυστικό της λατρείας, στην οικειότητα! Όμως, εμείς που δουλεύαμε ως συνεργείο, ζούσαμε την πραγματική οικειότητα, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία σε κάποιο διάλειμμα του γυρίσματος, όταν αρχίσαμε να χορεύουμε πάνω στο καΐκι, η διάσημη σταρ μαζί με μας, τις άσημες κοπέλες του συνεργείου!
Ζ.Τ : Λόγω της δουλειάς σας, ερχόσασταν πολύ κοντά στις διασημότητες της εποχής. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι μια σταρ που την γνωρίζουν όλοι, ανεξαρτήτου ηλικίας. Θα θέλατε να θυμηθείτε κάποιο περιστατικό εκτός πλατό;
Τζ.Α: Η δική μου δουλειά γνώριζε πολλά από τα προσωπικά μυστικά, όσων μπαινόβγαιναν στα δωμάτια του μακιγιάζ αυτά τα έντεκα χρόνια, που πιστεύω, πως δεν αφορούν τους τρίτους.
Με την Αλίκη, συχνά, στο καμαρίνι, γελούσαμε και κάναμε σχόλια, για δώρα θαυμαστών που της έστελναν διάφορα, και τα φόρτωνε στην Μαρία, που δεν ήξερε, τι να τα κάνει! Η Μαρία ήταν η υπομονετική αμπιγιέζ της.
Η Αλίκη κάποιες φορές ήθελε να ακούει τον ίδιο δίσκο ξανά και ξανά στο πικάπ, αλλά η σταθερή γνωστή εικόνα της, ήταν η εργατικότητα της και φυσικά ο επίσης γνωστός ναρκισσισμός, όπως όλων των σταρ, που λέγονται πλέον, celebtities!
Ένα καλοκαιρινό βράδυ σε ένα ουζάδικο της Χαλκίδας όπου τρώγαμε, παρά τα σκούρα γυαλιά που φορούσε, την αναγνώρισαν και εν ριπή οφθαλμού, μαζεύτηκε κόσμος παρακαλώντας για αυτόγραφα, που τα μοίραζε με χαρά!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ζ.Τ : Η εβδομάδα Ελληνικού κινηματογράφου ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη το 1960 με τη συμμετοχή της ταινίας της Φίνος Φίλμ, «ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ». Θα θέλατε να θυμηθείτε στιγμές από το γεγονός αυτό.
Δεν έχω δουλέψει στην «ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ», αλλά ως νέα συνεργάτης είχα την τύχη να δω με τα ματάκια μου, τι σήμαινε τότε η λέξη «θεά», όπως την αναμασάνε τώρα. Πραγματικά η Αλίκη αποθεώθηκε.
Μελίσσι, ο κόσμος στη διάρκεια του Α΄ Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης γύρω από την Αλίκη και τους γνωστούς ηθοποιούς της εποχής, επισημότητα στο ντύσιμο, στις συμπεριφορές, όλα αυτά μου φαίνονταν αστεία και απίστευτα!
Ζ.Τ : Ποιοί διάσημοι ηθοποιοί Έλληνες ή ξένοι «πέρασαν» από τα χέρια σας;
Τζ.Α: Δεν γίνεται αραδιάσω τον κατάλογο με τα εκατοντάδες ονόματα διάσημων ή μη, ηθοποιών, άλλωστε δεν τους θυμάμαι και τους βρήκα τώρα στο internet, σε αναζήτηση των τίτλων.
Δύο, που δεν θα αναφέρω ονόματα, από τους πολύ γνωστούς, με προκαλούσαν με χοντρά υπονοούμενα, την ώρα που τους μακιγιάριζα. Το θεωρώ προσβλητικό και άδικο, αλλά δεν μπορούσα να τους βρίσω, γιατί θα έχανα την δουλειά μου. Το politically correct, δεν είχε εφευρεθεί ακόμα!
Αυτό, όσον αφορά Έλληνες ηθοποιούς, γιατί στις ξένες ταινίες που γυρίστηκαν στη Ελλάδα, η συμπεριφορά τους ήταν άψογη, εννοώ των πρωταγωνιστών.
Έχω δουλέψει με τον Γουόλτερ Ματάου και γελούσα πολύ, όπως και με τον Θανάση Βέγγο. Ο Βέγγος ήταν πάντα φιλικός και ευγενικός, είχε μια μανία με την καθαριότητα και ξεσκόνιζε το ντεκόρ!
Συνεργάσιμοι και ευγενικοί υπήρξαν πολλοί, όπως ο Γιάννης Μιχαλόπουλος, ο Λευτέρης Βουρνάς, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Χρήστος Νέγκας, αλλά και το ζευγάρι Στέφανος Ληναίος και Φωτίου, η Τζένη Καρέζη, η Μπέττυ Αρβανίτη, ο Ανδρέας Μπάρκουλης, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, αλλά και τόσοι άλλοι!!!
Έχω μακιγιάρει εκατοντάδες, ποια ή ποιόν να αναφέρω?
Ας μείνω στον Αλέκο Αλεξανδράκη: Γυρίζουμε την «ΣΩΦΕΡΙΝΑ», και πρέπει να χορέψει με την Αλίκη τον νέο χορό «μπόσα νόβα», αλλά δεν μπορεί να τον μάθει και καταλήγει ως παραλλαγή του «τσάμικου»!
Έχουν περάσει επίσης από τα χέρια μου, όλα τα μεγάλα αστέρια των μπουζουκιών, όπως η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Πόλυ Πάνου, τραγουδιστές, χορευτές , μια ανακύκλωση «ονομάτων» της εποχής…
Με τον Νικηφόρο Νανέρη, πρωταγωνιστή της «ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ» πρώτης ταινίας του άνδρα μου Γιώργου Σταμπουλόπουλου, μας ένωσε μια φιλία πολλών χρόνων και μας λύπησε βαθιά ο θάνατος του.
Με τις γυναίκες ηθοποιούς, τα πήγαινα πάντα καλά, και με μερικές όπως η Δέσπω Διαμαντίδου, ιδιαίτερα καλλιεργημένη γυναίκα κάναμε παρέα.
Η Βούλα Ζουμπουλάκη, η Μάρω Κοντού, η Μαίρη Χρονοπούλου, δεν έχαναν το χιούμορ τους και χαιρόμουν να δουλεύω μαζί τους. Η φοβερή προσωπικότητα πάντως που έζησα από κοντά, ήταν η Κατίνα Παξινού, η μεγάλη κυρίαρχη κυρία του Εθνικού θεάτρου, την δεκαετία του’60!
Ζ.Τ : Με ποιους ξένους ηθοποιούς έχετε συνεργαστεί και τι θυμάστε από την συνεργασία σας αυτή;
Τζ.Α: Σε μια ακριβή αμερικανική παραγωγή, που γυρίστηκε στο θέατρο των Δελφών το 1963, γνωρίσαμε και συνεργαστήκαμε με ξεχωριστά πρόσωπα της εποχής, την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή, που έπαιξαν αποσπάσματα από αρχαίες τραγωδίες, μεταφρασμένες από τον Robert Graves, τον Γιάννη Τσαρούχη σε σκηνικά και κοστούμια, τον συνθέτη Γιάννη Χρήστου για την μουσική και ένα γερό ελληνικό συνεργείο.
Ξυπνούσα στις 5 τα χαράματα για να μακιγιάρω τις κοπέλες του χορού, τους ηθοποιούς των δεύτερων ρόλων και με ιδιαίτερη προσοχή τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού!!
Στη διακοπή για το μεσημεριανό φαγητό, κατέφθαναν κατσαρόλες με αχνιστά φαγητά από το καλύτερο ξενοδοχείο των Δελφών και πρόθυμα γκαρσόνια να μας σερβίρουν, όμως όπως μπαίναμε στη σειρά, η Παξινού παραμέριζε τα γκαρσόνια, και με τα αρχαία κοστούμια που φορούσε, σήκωνε την χλαμύδα, άρπαζε τις κουτάλες, και μας σερβίριζε ότι ήθελε εκείνη!
«Μα κα. Παξινού…» «Δεν έχει μα, θα φας!»
Αν κατά λάθος έμπαιναν τρεις τέσσερις τουρίστες στο θέατρο, παρατούσε τον ρόλο της Ιοκάστης και τους έδιωχνε φωνάζοντας σε άπταιστα αγγλικά!
Ο Μινωτής, κάποια άλλη στιγμή, αλυσοδεμένος ως Προμηθέας, σταματούσε την απαγγελία και φώναζε: « Κατίνα, δεν είναι αυτός ο ρόλος σου, σταμάτα!!!» Αλλά εκείνη συνέχιζε απτόητη.
Άλλοτε, ανέβαινε στη στημένη σκηνή και τραβώντας τον ποδήρη χιτώνα, μας χόρευε καν -καν τραγουδώντας μας μάζευε στο σαλόνι του πολυτελούς ξενοδοχείου, συναγωνιζόμενη τον Τσαρούχη σε διηγήσεις, όπου κυριαρχούσε με την παρουσία της!!!
Ζ.Τ : Μιλήστε μας για την τελευταία ταινία που δουλέψατε, την Ευδοκία του Αλέξη Δαμιανού. Πως αισθάνεστε ξαναβλέποντας την Ευδοκία πολλά χρόνια μετά….
Τζ.Α: Είχα ήδη σταματήσει να δουλεύω σε ταινίες, γιατί είχα δυο μωρά, την κόρη μας και τον γιό μας, την φροντίδα για το σπίτι, τους γονείς μου και φυσικά την ζωγραφική μου, ό,τι λίγο προλάβαινα.
Ο Δαμιανός ξεκινούσε την ΕΥΔΟΚΙΑ και μου ζητούσε επίμονα να αναλάβω το καλλιτεχνικό μέρος και το μακιγιάζ.
Ήμασταν φίλοι και κάναμε παρέα τα δύο ζευγάρια. Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί, γι’ αυτή την ταινία που αντέχει στο χρόνο! Αν και δούλεψα φιλικά, χωρίς να πληρωθώ, αισθάνομαι ότι κέρδισα , ζώντας αυτή την κρυμμένη σε αυθαίρετα φτωχόσπιτα παραμεθόρια Αθήνα, κάτι που λίγοι Έλληνες σκηνοθέτες τόλμησαν να αγγίξουν ως θέμα εκείνη την «χρυσή» δεκαετία του σινεμά! Κέρδισα επίσης από φιλίες με ενδιαφέροντες συνεργάτες του χώρου!
Κάποιοι έφυγαν , με άλλους κρατάμε ακόμα μια μακρινή φιλία, τι να πρωτοπείς, τόσα πολλά πρόσωπα που πέρασαν …
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
