Είναι μερικές φορές που νιώθουμε ότι η ζωή μας φτάνει σε ένα αδιέξοδο. Πιεζόμαστε, πέφτει η ψυχολογία μας κι εκεί ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις, αλλά και με τον εαυτό μας.
Κάπου εκεί, μια συμβουλή από έναν ειδικό είναι πραγματικά χρήσιμη. Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη απαντάει στα δικά σας e-mail που στείλατε στο TLIFE!

ΕΡΩΤΗΣΗ:
“Γειά σας, είμαι 17 χρόνων και γενικά είμαι ένα νέο παιδί με πολλά όνειρα για το μέλλον. Γενικά, όλα τα πράγματα είναι καλά στη ζωή μου. Έχω φίλους που με αγαπούν και στο σχολείο οι επιδόσεις μου είναι πολύ καλές.

Βέβαια αυτό είναι το λιγότερο μπροστά στην απαίσια συμπεριφορά του. Ανυπομονώ να γίνω 18 χρόνων να δουλέψω και να φύγω από κοντά του. Δεν ξέρω τι να κάνω! Πραγματικά πιστεύω ότι η βοήθειά σας είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμη!”

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Δεν σου χρειάζεται συμβουλή, γιατί έχεις βρει τις λύσεις και τις απαντήσεις μόνος σου. Συνέχισε τις προσπάθειές σου, γιατί ό,τι κάνεις το κάνεις για σένα και για τη ζωή σου κι όχι για το γονιό, καλό ή λιγότερο καλό. Τους γονείς δεν τους διαλέγουμε άρα δεν είμαστε υπεύθυνοι για εκείνους. Είμαστε υπεύθυνοι, όμως, για τον εαυτό μας και πρέπει να τον προσέχουμε και να τον προωθούμε.

ΕΡΩΤΗΣΗ:
“Θα ήθελα να μάθω τους λόγους που μπορεί ένας άντρας να μην φτάνει σε οργασμό ή να “καθυστερεί” να ολοκληρώσει… ενώ “ανατομικά” όλα είναι οκ.”

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Οι λόγοι είναι πολλοί και διαφορετικοί. Κύρια, η δυσκολία οφείλεται σε ψυχολογικά αίτια που μπορεί να έχουν ρίζες σε παιδικά βιώματα, εσωτερικούς φόβους ή απλά και μόνο σε στρες της εποχής. Θα πρέπει να αποφασίσει να το ψάξει και να το αντιμετωπίσει, είτε με τη βοήθεια γιατρού είτε με τη βοήθεια ψυχοθεραπευτή.

ΕΡΩΤΗΣΗ:
“Γειά σας! Σύντομα μπαίνω στα 17. Δεν είμαι καθόλου καλή μαθήτρια. Νιώθω ότι μισώ την οικογένειά μου και ειδικότερα τον μπαμπά μου. Αυτό συμβαίνει γιατί όταν ήμασταν μικροί, δηλαδή ηλικία 8-10 ετών, ο μπαμπάς έβγαινε και όταν γύριζε ήταν μεθυσμένος και ξεσπούσε στη μαμά. Σε ηλικία 14 ετών ένιωθα χάλια γιατί είχα μαλώσει μαζί του και πήγα στο δωμάτιό μου κι έκανα κακό στον εαυτό μου. Ήθελα να βάλω τέλος στη ζωή μου. Εκείνη τη στιγμή όμως με πήρε τηλέφωνο η καλή μου φίλη.

Δεν ξέρω τι να κάνω με τη ζωή μου. Εκτός από όλα αυτά ενώ έχω φίλους που με αγαπάνε και τους αγαπώ πολύ (τους έχω σαν αδέρφια μου) νιώθω μόνη. Αυτό συμβαίνει γιατί είμαι κοντή, χοντρούλα και δεν έχω αγόρι. Στα 12 με 14 είχα δύο περιπετειούλες αλλά από τότε τίποτα. Και τώρα αφού δεν έχω λεφτά δεν έχω ούτε ρούχα. Κυκλοφορώ μόνο με δύο παντελόνια και ένα ζευγάρι πλαστικά αθλητικά. Το μόνο καλό είναι ότι τώρα το καλοκαίρι θα φοράω άλλο ένα παντελόνι και ένα φόρεμα. Τα προηγούμενα χρόνια που είχα λεφτά τα πήρα και είχα πάρει και παπούτσια, αλλά είναι πλατφόρμες και δεν φοριούνται στο σχολείο. Αυτά νιώθω τώρα πια. Η ερώτησή μου λοιπόν είναι τι να κάνω; Τι θα κάνω με αυτήν τη ζωή μου; Ειλικρινά ακόμα και τώρα τη μισώ και εύχομαι να μην γενιόμουν. Σας παρακαλώ δώστε μου μια λύση και να μην είναι να κάνω υπομονή γιατί κάνω τόσα χρόνια και ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ! Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε…”

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Οι περισσότεροι έφηβοι νιώθουν το ίδιο με σένα, ακόμη και χωρίς τα προλήματα που αναφέρεις. Να θυμάσαι ότι τους γονείς δεν τους διαλέγουμε, άρα δεν είμαστε υπεύθυνοι για όσα οι ίδιοι πιστεύουν και εφαρμόζουν. Είμαστε υπεύθυνοι, όμως, για τον εαυτό μας και πρέπει να τον αγαπάμε, να τον φροντίζουμε και να τον βελτιώνουμε. Είσαι τυχερή γιατί είσαι υγιής και αρτιμελής και έχεις την ευκαιρία της εκπαίδευσης. Είναι στο χέρι σου να φτιάξεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, άλλωστε σε λίγο ενηλικιώνεσαι. Αντί να μιζεριάζεις, στρώσου και προσπάθησε να βελτιωθείς σε όλους τους τομείς. Άλλωστε, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Μόνο σκληρός αγώνας και προσπάθεια, που μας κάνει να νιώθουμε δυνατοί και πετυχημένοι. Βάλε το στοίχημα με τον εαυτό σου και κέρδισέ το, μπορείς!!!

ΕΡΩΤΗΣΗ:
“Κυρία Μαυράκη, καλημέρα σας. Είμαι θαυμάστριά σας. Σας βλέπω συνέχεια στην Τατιάνα. Έχω μια υπέροχη σχέση με τον άντρα μου. Πώς μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη;”

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Χαλαρώστε και απολαύστε την ευτυχισμένη σχέση σας χωρίς όμως να τη θεωρείτε δεδομένη κι αυτονόητη. Η σχέση είναι σαν παιδί, πρέπει να τη νοιαζόμαστε, να την κανακεύουμε, να την τρέφουμε και να την ενισχύουμε.

ΕΡΩΤΗΣΗ:
“Είμαι 60 ετών, έχω ένα γιο 30 ετών και ζηλεύω τη σχέση του, όπως επίσης και τη μεγάλη ζωή που κάνει. Τι πρέπει να κάνω ώστε να μην νιώθω τόσο άσχημα και οι σχέσεις με το το γιο μου να μην είναι τόσο χάλια;”

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Να βρείτε ενδιαφέροντα και ευκαιρίες προσφοράς αγάπης, όπως π.χ. μέσα από τον εθελοντισμό, τα χόμπι, την αυτοβελτίωση δια της εκπαίδευσης και να μην επικεντρώνεστε αποκλειστικά στο μητρικό σας ρόλο. Ο γιος σας είναι δημιούργημα δικό σας αλλά δεν σας ανήκει. Πρέπει να είστε περήφανη που προχωρά φυσιολογικά τη ζωή του και να αποστασιοποιηθείτε, καμαρώνοντάς τον. Αδικείτε και τον ίδιο αλλά και τον εαυτό σας ως μητέρα, μένοντας προσκολημμένη επάνω του, ενώ τον μεγαλώσατε ακριβώς για να φύγει και να ζήσει τη δική του ζωή.

ΕΡΩΤΗΣΗ:
“Το πρόβλημά μου είναι η μητέρα μου, 56 ετών. Είμαι σίγουρη ότι περνάει κατάθλιψη. Δείχνει στεναχωρημένη σε στιγμές χαράς οικογενειακές, δεν έχει διάθεση να βγει από το σπίτι και όταν το κάνει θα βρει κάτι για να παραπονεθεί, νευριάζει με ασήμαντες αφορμές.
Είμαστε δύο αδερφές -33 και 35 ετών- και με το παραμικρό μας μιλάει απότομα και θυμώνει. Ακόμα και με τον πατέρα μας τσακώνεται συνεχώς. Μας απειλεί ότι θα φύγει και δεν θα την ξαναδούμε και διάφορα άλλα. Όλα αυτά συμβαίνουν τα τελευταία 2-3 χρόνια, όμως όσο πάει χειροτερεύει.
Εμείς προσπαθούμε να είμαστε κοντά της, τη ρωτάμε αν έχει κάτι και μας λέει ότι απλά πονάει μία το στομάχι της, μία τα πόδια της (έχει όντως πρόβλημα)… Της λέμε να ζητήσει βοήθεια από κάποιον ειδικό όμως αρνείται ότι έχει πρόβλημα”.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Η ηλικία της μητέρας σας είναι όντως δύσκολη, καθώς έχει μπει στην εμμηνοπαυσιακή φάση και οι ορμόνες της έχουν διαταραχθεί, επηρεάζοντας την ψυχική της διάθεση. Πιστεύει ότι αφού δεν είναι γόνιμη δεν είναι και χρήσιμη κι αυτό τη ρίχνει. Για αυτό και όταν ασχολείται με τα παιδιά σας και νιώθει ότι προσφέρει και βοηθά, είναι καλύτερα. Πρέπει να την πείσετε να δει ειδικό, αλλά με διακριτικότητα και λεπτότητα, για να μην την κάνετε να ενοχοποιηθεί και να νιώσει χειρότερα.

ΕΡΩΤΗΣΗ:
“Καλημέρα, ίσως εσείς μπορέσετε να μου δώσετε την απάντηση που ψάχνω εδώ και καιρό. Πριν από 5 χρόνια γνώρισα κάποιον μέσω internet. Οι συνομιλίες μας στο internet ήταν ατελείωτες. Ανοίχτηκα πάρα πολύ. Μπορεί να ήταν 4 χρόνια μικρότερός μου, αλλά πολύ σοβαρότερος από πολλούς συνομίληκους μου ή ακόμα και μεγαλύτερούς μου.
Μετά από 3 χρόνια καθημερινής πλέον συνομιλίας μέσω internet, sms αλλά και τηλεφωνικά, συναντηθήκαμε. Ένιωθα τόσο όμορφα και άνετα από την πρώτη στιγμή. Άλλωστε γνωριζόμασταν ήδη τρία χρόνια.
Μετά την τρίτη συνάντηση οι σχέσεις μας έγιναν πολύ στενές. Συναντιόμασταν όποτε μπορούσαμε και λόγω απόστασης. Ήμασταν πολύ καλά και συνεχίσαμε να μιλάμε καθημερινά. Στο ενδιάμεσο της σχέσης αυτής του “πετούσα” ότι έπρεπε να φτιάξει κι αυτός τη ζωή του σιγά-σιγά μιας κι εγώ ήμουν παντρεμένη.
Έλεγε ότι αυτό που έχουμε δεν μπορεί να το βρει σε κάποια άλλη. Όντως είχαμε ένα πολύ δυνατό συναίσθημα ο ένας για τον άλλον που δεν έμενε όμως μόνο στο ερωτικό επίπεδο, αλλά και στο σεβασμό που είχαμε ο ένας για τον άλλον.
Πριν από 9 μήνες έκανε με το ζόρι μια “ελεύθερη” σχέση. Κάποια στιγμή μου ανέφερε ότι δεν αντέχει την πίεση και θα χωρίσει. Πάλι όμως με δική μου πίεση έμενε σε αυτή τη σχέση. Πριν κάποιες μέρες μου είπε ότι θα πρέπει οι επικοινωνίες μας να κοπούν μετά από κάποια ώρα γιατί δημιουργείται πρόβλημα με την κοπέλα. Πριν όμως από δύο μέρες μου είπε με πολύ εγωιστικό τρόπο ότι εγώ από δω και πέρα θα είμαι μαζί της είτε το θέλεις είτε όχι.
Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να μιλάει έτσι; Με τον τρόπο του μου έδειξε ότι με “πετούσε”. Δεν ζήτησα εγώ κάτι, αλλά δεν μου άξιζε αυτή η συμπεριφορά. Όταν αυτός έλεγε ότι δεν μπορεί να τη δει ερωτικά εγώ ήμουν αυτή που του έλεγε ότι όλα αργότερα θα αλλάξουν. Μπορώ να πω ότι τον μίσησα λίγο.
Έκλαιγα και προσπαθούσα να βρω τρόπο να ξεσπάσω. Δεν ξέρω πλέον πως να συμπεριφερθώ. Γιατί όλα αυτά; Ίσως εσείς μπορείτε να μου δώσετε μια λογική εξήγηση για τη συμπεριφορά του αλλά και μια συμβουλή για μένα, για το πως πρέπει να αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση.
Είχα αισθήματα για αυτόν αλλά όχι αποκλειστικά ερωτικά. Του άνοιξα την καρδιά μου. Μιλούσαμε και με συμβούλευε για ό, τι πρόβλημα κι αν είχα. Ήταν δίπλα μου πάντα. Αυτό ήταν που με πλήγωσε περισσότερο. Το ότι έχασα έναν άνθρωπο που στήριξε σε όλα. Τελευταία μου ελπίδα είναι η συμβουλή σας. Ευχαριστώ.”

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Η αληθινή αγάπη είναι ανιδιοτελής. Η ευτυχία αυτού που αγαπάμε είναι πάνω από τη δική μας. Κρατήστε όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσατε μαζί και ευχηθείτε να είναι καλά στην προσπάθεια που κάνει να ξεκινήσει μια σχέση εξελίξιμη με μία αδέσμευτη κοπέλα, στα χρόνια του. Η συμπεριφορά του δείχνει ανωριμότητα, για αυτό θα πρέπει να πάψετε να παίζετε τη μαμά του και να τον αφήσετε να ωριμάσει μέσα στα καλά αλλά και στα δύσκολα μιας σχέσης.