Η ψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου απαντά στις ερωτήσεις σας!

Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος-συγγραφέας Αλεξάνδρα Καππάτου απαντά στις ερωτήσεις των γονέων! Στείλε και εσύ την ερώτησή σου εδώ

Ερώτηση
“Συγχαρητήρια αρχικά για τη δουλειά σας και τη βοήθεια που παρέχετε σε γονείς και όχι μόνο. Θα ήθελα να ζητήσω την άποψή σας για κάτι που αφορά τον 6χρονο γιο μου. Πολύ συχνά κάνει μια κίνηση στα αυτιά του και δε τη σταματά. Ενώ μπορεί να παίζει ή να διαβάζει, με το χεράκι του πιάνει το αυτί του και το διπλώνει κλείνοντας το. Ίσως έχω κάνει λάθος και του επισημαίνω να σταματήσει να πειράζει το αυτάκι. Σταματάει για λίγο και ύστερα πάλι το κάνει..Να σας πω ότι δε συμβαίνει σε στιγμές έντασης, αλλά ακόμα κ όταν παρακολουθεί τηλεόραση. Πού μπορεί να οφείλεται; Είναι κάποιο τικ; Χρειάζεται να το ψάξω παραπάνω; Με εκτίμηση, μαμά Ειρήνη”

Απάντηση
Αγαπητή φίλη, πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι που ο γιος σας κάνει αυτή τη κίνηση με το αυτάκι του. Συνήθως συμβαίνει όταν το παιδί νιώθει πιεσμένο,αγχωμένο ή βαριέται ή για να νανουριστεί ή για να παρηγορηθεί όταν έχει υποστεί μια παρατήρηση κλπ. Είναι δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο χαλαρώνει… Θα ήταν βιαστικό από μεριάς μου να σας προσδιορίσω ότι είναι τIκ χωρίς να τον έχω δει. Αποφεύγετε να του κάνετε παρατηρήσεις ή να του το επισημαίνετε γιατί επιφέρετε το αντίθετο, με τη στάση σας το ενισχύετε. Σας προτείνω να του αποσπάτε το ενδιαφέρον σε μια άλλη δραστηριότητα. Παράλληλα προσπαθήστε να ελέγχετε το άγχος σας, να ασχολείστε μαζί του κάνοντας δραστηριότητες που του αρέσουν και να ενισχύσετε την παρέα με τα συνομήλικα παιδιά. Αν συνεχιστεί απευθυνθείτε σε ειδικό.

Ερώτηση
“Θέλω να σας ρωτήσω πώς πρέπει να μιλήσω στο παιδί μου που είναι τριών χρόνων για μια φίλη μας που είναι παιδί με ειδικές ανάγκες. Ευχαριστώ”.

Απάντηση
Στα τρία χρόνια τα παιδιά παρατηρούν και εκφράζουν απορίες για αρκετά πράγματα που τους κινούν το ενδιαφέρον. Είναι λοιπόν πιθανό να σας θέσει το ίδιο την ερώτηση για το παιδάκι της φίλης σας. Οπότε μπορείτε να του εξηγήσετε με πολύ απλά λόγια ότι κάθε άτομο είναι διαφορετικό από το άλλο . Δώστε του μερικά παραδείγματα πείτε του για κάποιο φίλο του που φορά γυαλιά, άλλος που είναι πιο ψηλός κλπ. Αν το άλλο παιδάκι έχει κινητικό πρόβλημα πείτε του ότι έχει κάποιες δυσκολίες στο περπάτημά του ή ότι άλλο πρόβλημα παρουσιάζει με πολύ απλά λογάκια ώστε να τα καταλάβει. Τονίστε του ότι κάθε παιδάκι που έχει δυσκολίες το δεχόμαστε, το βοηθάμε και το αγαπάμε ώστε να αναπτύξετε σταδιακά στο παιδί μας την κουλτούρα της αποδοχής της διαφορετικότητας και του σεβασμού σε κάθε άτομο συνομήλικό του, μικρότερο ή μεγαλύτερο πιο αδύναμο από το ίδιο.

Ερώτηση
“Γεια σας κ.Καππάτου. Η μικρή μου είναι 2 χρονών κ πριν 10 μέρες περίπου μας αρρώστησε κ την πήγαμε στο νοσοκομείο. Μια λάθος διάγνωση που της έκαναν την ταλαιπώρησε πάρα πολύ. Το τρύπησαν το παιδί 5 φορές για να του βάλουν πεταλούδα χωρίς να βρίσκουν φλέβα κ ωρυόταν από τα κλάματα. Ήμουν συνέχεια μαζί της. Τώρα που πέρασε όλο αυτό έχει τέσσερις μέρες που όταν είμαστε έτοιμες να βγούμε κλαίει για μια ώρα συνέχεια με λυγμούς κ φωνάζει μαμά, ενώ την έχω αγκαλιά. Την ρώτησα κ μου είπε ότι φοβάται, ότι την πονάγαν τα χεράκια. Πώς να την βοηθήσω; Σας ευχαριστώ”.

Απάντηση
Αγαπητή φίλη, είναι απόλυτα λογική και αναμενόμενη η αντίδραση της κορούλας σας. Το παιδί ταλαιπωρήθηκε στο νοσοκομείο με όλη αυτή τη διαδικασία που ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή και αγχογόνος. Είναι σημαντικός ο τρόπος αντίδρασής σας. Να είστε χαλαρή καθησυχαστική και να της εμφυσήσετε το αίσθημα της ασφάλειας που έχει ανάγκη. Να τη διαβεβαιώσετε ότι στο νοσοκομείο οι γιατροί τη βοήθησαν, πόνεσε λίγο το χεράκι αλλά τώρα αυτό έχει τελειώσει είναι καλά και δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Να της εξηγείτε ότι είστε δίπλα της και μέσα στο σπίτι να ενισχύετε την ανεξαρτησία της χωρίς να την πιέζετε και να ασχολείστε μαζί της με δραστηριότητες που της αρέσουν.

Ερώτηση
“Ο 11χρονος γιος μου αρνείται να διαβάσει, λέει διαρκώς ψέματα (δεν έχω τίποτα για διάβασμα), παραπονιέται ότι δεν του αρέσει το διάβασμα. Τι κάνω;”

Απάντηση
Κάποιοι λόγοι που μπορεί να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του γιου σας είναι το ενδεχόμενο να παρουσιάζει κάποια μαθησιακή δυσκολία ή να έχει πρόβλημα στη συγκέντρωση και στη προσοχή του , ή να μην έχει κίνητρο κλπ. Παράλληλα αναρωτηθείτε για τη στάση σας απέναντί του πχ. μήπως έχετε υπερβολικές προσδοκίες από το παιδί, ή του κάνετε πολλές παρατηρήσεις ή λειτουργεί αντιδραστικά απέναντί σας ή υπάρχουν εντάσεις στην οικογένειά σας κ.ά. Ζητήστε από το δάσκαλο να σας πει την εικόνα του στη τάξη και την απόδοσή του. Αφού συλλέξετε αυτές τις πληροφορίες απευθυνθείτε σε ειδικό να γίνει πλήρης αξιολόγηση του παιδιού. Σε επίπεδο όμως “πρώτων βοηθειών” θα σας πρότεινα να συζητήσετε μαζί του για τη σχέση σας δίνοντάς του την δυνατότητα να εκφράσει ελεύθερα τα συναισθήματά του, ρωτήστε τον αν έχει κάποιο παράπονο από τη συμπεριφορά σας και τι θα ήθελε να αλλάξετε. Ρωτήστε τον για ποιο λόγο αρνείται να διαβάσει, γιατί αποκρύπτει τα μαθήματά του κλπ. Να ασχολείστε μαζί του, όχι μόνο στο πλαίσιο των μαθημάτων αλλά κάνοντας μαζί κάποιες δραστηριότητες που του αρέσουν, να υπάρχει μια κοινή γραμμή στη διαπαιδαγώγησή του και να του δίνετε κίνητρα για να ενισχύσετε τη θετική του συμπεριφορά.

Ερώτηση
“Κυρία Καππάτου, αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα με την 4 ετών κόρη μου. Ξεκίνησε φέτος το προνήπιο, πρώτη φορά που πάμε σχολείο αν εξαιρέσουμε 2 με 3 φορές που πήγε στον παιδικό την προηγούμενη χρονιά. Από την αρχή δεν ήθελε & έκλαιγε. Δεν έχει συμβεί κάτι στο σχολείο και οι κύριες της είναι πολύ καλές. Από τις αρχές εκδήλωνε το άγχος της με κλάμα μετά με αναγούλες ένα διάστημα είχε φαγούρα στα χέρια με σπυράκια που ο παιδίατρος μου είχε πει ότι δεν ήταν κάτι παθολογικό. Συνολικά μέχρι σήμερα έχει πάει ελάχιστες φορές λόγω του ότι αρρώσταινε κιόλας. Μετά τις γιορτές δεν έχουμε πάει καθόλου! Κλαίει και με παρακαλάει ότι δεν της αρέσει και δεν το θέλει. Να σας πω ότι είναι κολλημένη πάνω μου γιατί ο μπαμπάς της είναι Γερμανία και μεγαλώνει μαζί μου. Τις ώρες που δουλεύω είναι με την μητέρα μου. Θέλει να παίζει με παιδιά και ζητάει την παρέα αλλά είναι πολύ ντροπαλή και περιμένει πάντα τα άλλα παιδιά να την παίξουν. Ο άντρας μου λείπει από τότε που ήταν η κόρη μας 4 μηνών. Έρχεται για κάποιες μέρες (2,3) αλλά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα. Ειλικρινά έχω ζοριστεί παρά πολύ με την αντίδραση την μικρής για το σχολείο γιατί δεν αντέχω να την βλέπω άλλο να κλαίει. Έχω δοκιμάσει τον αυστηρό τρόπο (να την αφήνω και να φεύγω) και δεν υπάρχει μέρα που να μην το συζητάμε. Στο άκουσμα και μόνο της λέξης αρχίζει τα κλάματα. Της έχω εξηγήσει ότι είναι κάτι που πρέπει και κάνει ότι θα αποκτήσει φίλους θα μάθει τόσα πολλά κ.τ.λ. Το κακό είναι ότι εκεί που θα έμπαινε σε μια σειρά αρρωσταίνει και την κρατάω σπίτι. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ πλέον. Σας ευχαριστώ πολύ και ανυπομονώ για μια απάντηση σας”.

Απάντηση
Αγαπητή φίλη, η κόρη σας πιθανά παρουσιάζει άγχος αποχωρισμού από σας. Το παιδί αισθάνεται αγωνία που δεν ελέγχει όταν απομακρύνεται από σας. Επειδή ακριβώς είστε πάρα πολύ δεμένες και μένετε οι δυο σας το παιδί έχει προσκολληθεί πολύ πάνω σας. Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό-επειδή λείπει και ο πατέρας-να σκεφτείτε μήπως και εσείς είστε προσκολλημένη στην κόρη σας. Προσπαθήσετε να της δίνετε πρωτοβουλίες, να ασχολείστε μαζί της. Το θέμα του σχολείου θεωρείται κάτι αδιαπραγμάτευτο γιατί όπως πάτε εσείς στη δουλειά έτσι θα πηγαίνει και εκείνη στο σχολείο για να περνάει καλά και να έχει επαφή με τους φίλους της. Την ώρα του αποχωρισμού να είστε σταθερή και να προσπαθείτε όσο μπορείτε να της λέτε κάθε μέρα ότι “Θα τα πούμε αγάπη μου το μεσημέρι ή το απόγευμα” (ανάλογα με την ώρα που θα επιστρέψετε) και να είστε συνεπής με την ώρα που την παραλαμβάνετε. Τα Σαββατοκύριακα να τη φέρνετε σε επαφή με άλλα παιδιά της ηλικίας της από το παιδικό σταθμό ή από φιλικές σας οικογένειες προκειμένου το παιδί να αρχίσει να συνηθίζει την επαφή με τα παιδιά. Μην δείχνετε στενοχωρημένη, απογοητευμένη ή θυμωμένη με τις αντιδράσεις της. Παρότι ο πατέρας να απουσιάζει η καθημερινότητα της οικογένειάς σας συνεχίζεται και το παιδί πρέπει να έχει την ευκαιρία να μεγαλώσει χωρίς αγωνία και ανασφάλεια. Αν η άρνηση του παιδιού συνεχιστεί καλύτερο θα ήταν να απευθυνθείτε σε κάποιον επαγγελματία ψυχικής υγείας για να σας βοηθήσει.

Επιμέλεια: Μαρκέλλα Ρεπανέλη